Elk beeld van deze reeks verraadt een dwingende regie die interacties uitlokt met de toeschouwer. Roncada weet onze blik te vertragen en in te kapselen, smokkelt visuele triggers binnen waaraan de herinnering en verbeelding zich onverbiddelijk vasthaken, en reduceert de ogenschijnlijk documentaire beelden tot psychologische constructies waarin de suspense huist van wat niet te zien is. Net als de videofilm zijn Roncada’s foto’s van restruimtes, op de grens van het private en publieke, zorgvuldig in scène gezet om een kortsluiting te veroorzaken. Opgezet spel met de camera waarbij we, vergeefs knipperend met de ogen, de blinde hoeken van de waarneming worden ingestuurd.


Tekst: Inge Henneman (FotoMuseum Provincie Antwerpen)