Ook in andere reeksen onderzoekt hij de spanning tussen repetitie en differentiatie, in monotone studies van vooral onopvallende motieven als Hedges (2003), Brushwood (2005), Walls (2004) of Fences (2006). Motieven die trouwens vooral het zicht belemmeren, wat wel het tegenovergestelde is van wat men doorgaans van een foto verwacht. In 2007 toonde Huybrechts een groter overzicht van zijn werk in Galerie Kunst-Zicht in Gent onder de noemer Scapes. De logica van de abstractie wordt hier nog opgevoerd in de vele monochrome beelden, vaak dégradés die enkel nog representaties zijn van kleur en licht. Alle informatie is uit de oorspronkelijke opname geschrapt, hoewel soms een vage horizon en de ervaring van licht en kleur verwijzen naar de opbouw van een klassiek landschap. Pieter Huybrechts experimenteert meer en meer met de technische parameters van de digitale fotografie, en het is dan ook vooral de postproductie die het uiteindelijke beeld bepaalt: analoge opnamen worden aan eenvoudige digitale bewerkingen getoetst. Deze pixelisaties hebben iets van DNA-analyses, het beeld wordt gereduceerd tot zijn bouwstenen, de code blootgelegd. Door het aantal pixels te reduceren, te remixen en te samplen, ontstaat een zekere vervreemding in het beeld, en ook een nieuwe vorm. De manier waarop Huybrechts de fotografie als medium aan de orde stelt – op het moment van haar ingrijpende technologische transformatie – en de wijze waarop hij de realistische fotografische opname leeg en onleesbaar maakt, tot op (en voorbij) het nulpunt van louter kleurgradaties en abstracte patronen, wijst op een actuele omgang met de conceptuele en minimalistische artistieke erfenis, en op het verlangen wetenschap en schoonheid, abstractie en representatie te verenigen.
       Kijkend naar zijn werk ontstaat onzekerheid. Het lijkt steeds minder duidelijk wat een digitaal beeld nu eigenlijk is …

Voor DW B maakte Pieter Huybrechts een nieuw werk, gebaseerd op een aantal bewerkingen van één beeld van een muur met behangpapier. In het volgende fragment uit een e-mail zet hij zijn werkwijze uiteen: ‘Het eerste beeld is een omzetting van een lage-resolutiekleurenbeeld (origineel de opname van een muur met gsm) naar zwart-wit.
       Het tweede beeld is een resampling van het oorspronkelijke beeld. Door een raster van 8 bij 8 werd het oorspronkelijke beeld opgedeeld en gefragmenteerd. Elk fragment is bewerkt door het te reduceren tot 4 bij 5 pixels en het nadien weer uit te vergroten. Deze fragmenten zijn weer samengesteld op het ritme van een tekstschema.
       Beeld drie is een compositie van alle pixels die de gemiddelde kleurwaarde van het originele beeld hebben in hun oorspronkelijke positie.
       Beelden 4 tot en met 7 zijn ontstaan door dezelfde bewerking toe te passen als in beeld 2. De oorsprong zijn realistische opnames van zeezichten en landschappen in Normandië en Bretagne. Door de digitale bewerking – het reduceren van het beeld tot 4 bij 4 pixels en het nadien opnieuw uitvergroten – worden abstracte kleurschakeringen verkregen.
       Het laatste beeld geeft een deel van een voorgevel weer. Het komt uit een reeks waarin gezocht wordt naar differentiatie van voorgevels.’


Tekst: Inge Henneman (FotoMuseum Provincie Antwerpen)