Dit is het dorp.

Dit is de kerk.

En dit is het huis met de doos waarin ik vroeger schatten bewaarde.

Een kaartje, een oorbel, een zeepje in de vorm van een bloem.

De doos in het huis met één raam en één deur.

Het huis van toen.

Zo kom je binnen. Langs voor.

In een donkere gang, met koude stenen.

Dit is de beste kamer.

Met een skiër in groen porselein op de schouw.

Een klok die gongt op het uur.

De stolp met Maria in was. Onder haar kroon, drie blonde krullen, geknipt van kleine kinderkopjes. Onze kopjes.

Dit is de altijd koude kamer.

En ’s winters brandt er ook geen vuur.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2017 3.