Ik ben een mens in het diepst van zijn gedachten. Zoiets kan alleen een mens voor me bedenken! Zelf laat ik me namelijk op geen enkele eigen gedachte betrappen, zodat de indruk bestaat dat ik volkomen geheugen-, voorstellings- en gevoelloos leeg ben zo gauw ik verlaten ben. Zelfs of die indruk juist of onjuist is kan ik derhalve niet weten, zoals ik me ook niet verlaten kan voelen wanneer ik verlaten ben.

Pas wanneer iemand me betreedt, zoals dat heet, word en ben ik ??? vraag me niet hoe ??? van het ene op het andere moment wat ik geacht word te zijn: kamer 104. En dan word en ben ik ogenblikkelijk vervuld van gevoelens en gedachten.

Dan zijn mijn wanden licht zalmkleurig geverfd, is het wildverbandlaminaat donkerbruin, staat er een al dan niet opgemaakt houten eenpersoonsbed in me, met een nachtkastje ernaast, is er een kledingkast ingebouwd en staan er een secretaire met een spiegel erop en een comfortabele stoel ervoor, is er een rookmelder tegen mijn plafond gemonteerd en is er een televisiescherm aan mijn wand tegenover die van het hoofdeinde van het bed vastgemaakt, zijn er lampen bevestigd tegen en zitten er lichtschakelaars en stopcontacten in mijn muren, kan een overgordijn worden opengeschoven, kan een dubbel raam worden opengezet, kunnen twee houten luiken naar buiten worden geklapt, waardoor ik uitzicht bied op of, beter, in een eeuwenoude straat die de geringste geluiden echo??nd versterkt, terwijl ik tevens, door middel van twee ingelijste reproducties van oude kleurenlithografie??n, uitzicht bied op enerzijds de Sint-Pietersbasiliek en het Vaticaan vanaf de Gianicolo, en anderzijds de Spaanse Trappen vanuit de Via Condotti ter hoogte van Caff?? Greco, waarmee ik tegelijkertijd duidelijk maak dat ik me midden in de Eeuwige Stad bevind, compleet met mijn wit betegelde bad- en toiletruimte die op het gebied van hygi??ne en lichaamsverzorging is voorzien van hedendaagse benodigd- en gerieflijkheden.

V????r het moment van het openen van mijn deur echter kan het bed net zo goed een kindersleetje in de sneeuw zijn geweest, een dobberend bootje of een drassige rivieroever, kan er in plaats van een secretaire een hutje hebben gestaan van leem en stro, kan mijn raam net zo goed uitzicht geboden hebben op een weidse lucht, blauw, met hier en daar een wit wolkje, of op een en al kalm wuivend groen van een bananenplantage of op een hoge bergketen waarvan de toppen op de mist lijken te zweven, terwijl het gebrul opklinkt van een tijger bij een ruisende waterval; v????r het openen van mijn deur was mijn vloer misschien begroeid met pijlriet, of bedekt met aangeharkte witte kiezels, of was zijn oppervlakte mogelijk zo uitgestrekt als die van een pampa, ja, wie weet had mijn inhoud tussen mijn wellicht gekromde muren intergalactische dimensies of de grootte van een muizenhol ???

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 4.