Toen John om drie uur ???s ochtends in de hotelkamer met zicht op zee zijn ogen opende, leek zijn lichaam uit elkaar te vallen. Zijn ligamenten smolten, het geleiachtige kraakbeen in zijn gewrichten werd vloeibaar, zijn vlees papperig en bij elke poging om te bewegen trok een golf van misselijkheid huiverend door zijn oplossende lichaam. Zijn linkerhand maakte zich los uit zijn pols en viel met een plof op de vloer. Zijn hersenen voelden drassig en zompig. Ademhalen was moeilijk. Hij voelde geen paniek, alleen een extreme verdoving of lusteloosheid. Toen hij deze ervaring achteraf beschreef, zei hij dat hij zich letterlijk in zichzelf zag verdrinken.

 Zijn stuiptrekkingen maakten Janet wakker.

Het was de eerste keer dat ze in eigen land op vakantie probeerden te gaan, zo???n vijf jaar na het offici??le verbod op buitenlandse reizen ??? het enige waarnaar ze werkelijk verlangden was om ???weg van alles??? te zijn in ???een andere omgeving???. Maar op zo???n verbijsterende aanval had ze niet gerekend. Ze vreesde voor zijn leven. Ze wiegde hem in haar armen tot het schudden stopte, en bracht hem daarna naar de spoedeisende hulp in Nederzetting 357.

Een zekere Dokter Sharma voerde het onderzoek uit en kwam na de scan terug om ze te spreken. ???Lichamelijk mankeert hij niets???, zei ze. ???Johns symptomen zijn psychosomatisch. Het zit in wezen allemaal tussen de oren.???

???Mijn God, dat is goed nieuws???, zei Janet.

???Niet bepaald???, zei Dokter Sharma. ???Eerder het tegendeel zelfs. De menselijke geest is een zeer gevoelig mechanisme dat je onmogelijk kunt herstellen als er iets uit elkaar valt. Dat gevoel van desintegratie is verontrustend, maar we hebben dit soort gevallen de laatste tijd wel vaker voorbij zien komen.???

???Wat is aan de hand, Dokter???? vroeg John.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 1.