O Zeus die op ieders daden toekijkt,

kijk nu

wat ik heb gedaan.

Twee lijken op de grond,

en mijn handen bloedrood gekleurd.

De een is mijn moeder,

de ander haar minnaar

Daar liggen ze in het vuil,

gekeeld als geslachte zwijnen.

Ze hebben net de prijs betaald

voor het vermoorden van mijn papa.

Dus waarom, in de naam van die ene god,

heb ik zulke maagpijnen?

Mijn stem is de mijne niet. Of: wat mensen beschouwen als mijn stem verengt de hoeveelheid aan stemmen die in mij leven. Sommige stemmen staan buiten ieder van ons. Sommige stemmen dien je uit te nodigen en wanneer dat niet lukt: te smeken bezit van jou te nemen, in jou te komen wonen, een plek op te eisen binnen het koor van al de anderen. En dan nog gebeurt het dat die ene stem niet wil. Soms voel je dat de stem tijd behoeft en dat je haar moet lokken met geduld, stap na stap, waarna ze zich hopelijk als een wilde kat laat verleiden om in jouw buurt te komen en wat later in jouw huis en na een eindeloze tijd: in jouw ziel of hart of wat voor woord je ook wil gebruiken om te beschrijven wat niet te beschrijven valt.

Mijn stem is de mijne niet. Geen enkel woord is lukraak gekozen. Indien de goden bestaan zijn het allemaal dramaturgen die elk woord, elke geste, elke ademstoot zorgvuldig ensceneren. Maar dat betekent niet dat er orde heerst. Soms loopt het fout, meestal loopt het zelfs grondig fout.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 5 Jazzz.