???Als je lang genoeg wacht, wordt alles mogelijk.??? Het stond met een voorzichtig lettertype op een lelieblank postkaartje. Het was een verticaal kaartje en de zin stond helemaal onderaan. Ik wist niet wat dat betekende. Misschien bedoelden ze ???dat alles in het leven eerst open en lelieblank is voordat je tot de conclusie komt dat alles mogelijk is???. Het leek me niet het goede kaartje voor iemand die net te horen had gekregen dat ze een ???ongebruikelijke bobbel heeft in haar rug???. Alles moest nog blijken: of het dodelijk was of onschuldig of geen van beide.

        Ik vroeg me af of het geestig zou zijn als ik onder de zin ???als je lang genoeg wacht, wordt alles mogelijk??? tussen haakjes ???ook ongebruikelijke bobbels in je rug??? zou schrijven. Ik denk het niet. Het is alleen maar waar en niet zoals de lente, eerder zoals een belastingaanslag.

        Er was ook een postkaart van een baby in een savooikool. Eentje van twee varkens die in bed lagen, allebei de dekens hoog opgetrokken, met een gezicht alsof ze last hadden van postco??tale tristesse. Het leek me geen onmogelijke kaart om te sturen, omdat die varkens naar het plafond staarden en zo alleen leken, terwijl ze toch samen in een bed lagen onder een geblokte deken. Ik kon me voorstellen dat zij zich nu zo voelde. Naast iemand, maar alleen, liggend onder een deken met betekenis, omdat die nog van die of die was geweest of gebreid was met wol van oude dingen.

        Er stonden twee mannen naast me die ook een kaart zochten. Een van hen wees naar het lelieblanke kaartje. Het deed hem denken aan een uitspraak van een natuurkundige die had gezegd dat er heel veel moest gebeuren voordat de mens mogelijk werd. Hij begon alle wonderen op te sommen die voorafgingen aan de mens en zei dat als hij daaraan dacht, hij zich ook een wonder voelde. De andere man fronste en vroeg of hij niet vergeten was dat dit wonder de Holocaust heeft voortgebracht, maar daar reageerde hij niet op. 

        Ik vroeg me af of ze een kaartje zochten voor iemand die de Holocaust had meegemaakt en of ze, als ze het lelieblanke kaartje zouden kiezen, of ze er dan ook tussen haakjes onder zouden zetten ???ook de Holocaust???. 

       De varkens leken me niet geschikt voor iemand die de Holocaust had meegemaakt, alhoewel ik dat niet zeker wist.

       Er was ook een hele grote kaart waarop stond: ???Je bent getrouwd! Helemaal top!??? en er kwam geluid uit als je hem opensloeg. Het geluid dat je hoort als je tussen twee radiozenders in zit. Het was zo???n droevige kaart dat ik twijfelde om hem te adopteren of op te sturen met de tekst ???In de rug van deze kaart zit een ongebruikelijke bobbel. Misschien maakt die van jou wel hetzelfde geluid als je hem opendoet.???

        Het lelieblanke kaartje had ik nog steeds in mijn hand en ik vroeg me af of het omgekeerde ook waar is. Als je maar lang genoeg wacht, wordt alles onmogelijk. Ik staarde naar het kaartje en stelde me voor dat ik zo zou beginnen op de achterkant. Als je lang genoeg wacht, wordt alles onmogelijk. Ik dacht aan de dag dat we aan de kade zaten te wachten tot het ijs dik genoeg was om te schaatsen. Aan het einde van de dag was het ijs gesmolten. De kaart was te klein om haar daaraan te herinneren, bovendien zou ze er een metafoor in lezen, een opdracht zelfs, dat ze ???alles uit het leven zou moeten halen??? maar ik bedoelde het niet zo. Ik vond dat we op de kade ook alles uit het leven haalden.  

        Bovendien zouden we nog steeds aan de waterkant kunnen zitten, als we dat zouden plannen. Lang van tevoren en ons goed voorbereiden. We zouden een goede kant moeten kiezen en daar alles uit het leven halen, ook al is dat leven pijnlijk. En van voorbijgaande aard. Er zouden boten voorbijkomen en daar zouden we onszelf in zien, net als in het water, en we zouden er een metafoor in lezen en misschien wel vrede voelen. En ik zou na een lange stilte zeggen, in een formulering alsof we gisteren waren opgehouden met praten ???dat ik nog dacht dat wanneer mensen zich in de steek gelaten voelen, ze altijd denken dat ze de enige zijn. Dat ze er altijd vanuit gaan dat zijzelf stilstaan, niet veranderen en dat de ander is weggegaan. We denken altijd van onszelf dat wij onszelf zijn gebleven???. In die formulering leek het alsof we het hadden over de anderen, maar het ging over ons en dat vond ik mooi. Dat er anderen waren die ons hielpen het over onszelf te hebben. De kaart was te klein om dat op te schrijven. De kaart was ??berhaupt te klein. Te klein om een omhelzing te worden die de ongebruikelijke bobbel op haar rug zou omhelzen, en alle kilometers, huizen en gebroken harten die zich daarbinnen bevinden. 

        De mannen twijfelden nog steeds. Nu tussen een kaart waar vogels op een elektriciteitsdraad zitten en eentje met het indringende hoofd van een struisvogel erop. Ik kocht de grote kaart met de bobbel in de rug en besloot hem in de boekwinkel meteen op de post te doen. Ik deed hem open. Er kwam weer ruis uit terwijl de twee mannen toch weer twijfelden over het lelieblanke kaartje.  

         ???Dit was de grootste kaart die ze hadden???, schreef ik op de toonbank. ???Ik weet niet of je getrouwd bent en of het helemaal top is. Ik wilde je de grootste kaart sturen die ze hadden, zodat ik daar op kon schrijven tussen welke kaarten ik allemaal heb getwijfeld en over welke woorden ik allemaal heb getwijfeld. Ik twijfelde over ???sterkte???. Over ???de kracht van herinnering???. Over ???koffie???. Over ???misschien???. Over ???zonlicht???. Over ???de lente???. Over ???hoe dingen gaan???. Over ???vaak in mijn gedachten???. Over ???altijd??? en ???ook??? en ???liefde??? en een mogelijke combinatie van die drie. Over ???doe je nog???. Over ???met jou???. Over ???glimlachen als ik???. Over ???ons???.  Over ???ik???. Over ???de laatste keer???. Over ???veel liefs???. Over ???optillen???. Over ???dragen???. Over ???missen???. Over ???houden???. Over ???aardbeienijs???. 

        Er was een kaart met een lange weg waar niemand op liep en de zon onderging. Ik twijfelde eraan om ons daarop te tekenen, maar dat durfde ik niet, terwijl ik vaak aan je denk als ik zelf op een lange lege weg ben. Ik denk aan iedereen als ik op een lange lege weg ben, maar jij bent er altijd bij, als ik denk aan iedereen en over die woorden heb ik geen seconde getwijfeld. Veel liefs. 

        Ik deed de kaart dicht en deed hem in de envelop. 

        De man achter de toonbank vroeg wat ik had opgenomen en ik keek hem vragend aan. De bobbel in de rug van de kaart was een opnameapparaatje. 
Pas toen ik de kaart op de post had gedaan, realiseerde ik me dat je in de verte twee mannen kon horen twijfelen tussen een struisvogel en een landschap. Van dichtbij kon je misschien iemand horen twijfelen over het woord ???koffie??? en het woord ???zon???. Misschien kon je zelfs horen wat ik allemaal niet durfde op te schrijven en een glimp lang begreep ik dat inderdaad alles mogelijk is, als je maar lang genoeg wacht. En misschien was dat de reden dat ze die zin zo onderaan dat kaartje hadden geplaatst en in zo???n voorzichtig lettertype. Ze bedoelden dat een gevoel van mogelijkheid de duur heeft van een glimp. Maar ook glimpen kunnen lang duren. Lang genoeg in ieder geval om een brief op de post te doen die te groot is voor de brievenbus, maar te klein voor al de rest.