Je familie kies je niet, dat weten we inmiddels. Je vrienden dan? Ook niet. In de juiste omstandigheden kun je niet anders dan tegen beter weten in naar elkaar toe rollen. Dat is dan vriendschap: het laagste punt in de zandput. Ik had me zelfs de vraag al gesteld: wil ik hem wel als vriend? Maar zoals de kat iedere keer terugkomt, zo doken ook iedere keer weer de omstandigheden op die een verbond stilaan onvermijdelijk maakten. We moesten dan maar vaststellen dat we vriendschap hadden gesloten. Zoveel ruzies die we hadden, ik schrik ervan als ik eraan terugdenk. De redenen ben ik meestal vergeten. Het ging ook meer om een ontvlambare chemie en dan zijn vele aanleidingen goed.

        We maken allebei dingen, maar elkaar complimenteren is aan ons niet vaak besteed. Een zuinige ???niet slecht??? of zelfs ???goed gedaan??? kunnen er vanaf. We zijn moeilijke fans van elkaar. We kennen elkaars tics te goed en we beseffen dat we ons daar nooit meer van kunnen verlossen. Ja, we weten van elkaar wat een bundel zenuwen we zijn en we weten ook in welke van onze organen die voorlopig nog het meest actief zijn. Daar proberen we tegen derden over te zwijgen.

        We zijn niet erg effici??nt als elkaars analist. Ik luister nooit naar zijn goede raad, hij zou beter wat meer naar de mijne luisteren. We kwekken er vaak maar wat op los, als we het over de ander hebben. Maar hoezeer we er ook naast kunnen zitten, bekommernis is er wel. En ze is oprecht. Stel dat hij er plots niet meer zou zijn, hoe moet het dan met mij? Soms als hij enkele dagen weg is, voel ik al gaten in mij geslagen, het eerste stadium van puin. Onze allergrootste droom, is gezamenlijk onze laatste dagen te kunnen slijten in een gezellig home, met veel spel, dans en muziek voor de pati??nten. Niet om eraan deel te nemen, maar om vanaf de zijlijn giftig commentaar te spuien. Wij zullen daar zelf wel voor ons vermaak zorgen.

        Zo hebben we onze eerste jaren ook opgebouwd, we zaten iedere middag samen in een befaamd Antwerps caf?? commentaar te leveren op de stamgasten, inclusief onszelf. Men dacht al snel dat we vijfendertig jaar getrouwd waren. In een restaurant in Barcelona maakten we ooit zoveel ruzie dat andere klanten ongetwijfeld dachten dat we op het punt stonden te scheiden.

        Hoewel we fysiek zo sterk op elkaar lijken dat men ons wel eens met elkaar verwart, zijn er weinig mensen die zo van elkaar verschillen als hij en ik. Terwijl ik stug, nors, nerveus en ongemakkelijk ben en een tikje behaagziek bij dit alles, straalt hij een sombere rust uit die inwerkt als de melodie van een gelaten liedje. Vrouwen zijn er dol op. Maar wat is het dan dat hem zo bijzonder maakt, stond ik eens te schuimbekken, te briesen tegen een meisje. Als hij binnenkomt, begint er iets te zoemen, zei ze vrolijk. Ik beet een stuk uit mijn cognacglas.

        Soms weet ik al, wanneer hij voor mij de deur komt opendoen, hoezeer hij me weer gaat jennen en treiteren. Ik zie het aan zijn gezicht. Hoe olijker, hoe gevaarlijker. Ik voel me uiteraard onmiddellijk uitgedaagd en tracht hem in het vileine de loef af te steken. Het lukt me zelden. Het maakt dat ik soms zijn woning buiten ga ??? mij bezoekt hij haast nooit ??? met een intriest gevoel. Maar ik zei hem ook al: zelfs als je vervelend bent, heb ik je nog tien keer liever dan alle anderen. Ik weet het, zei hij.

        Met de jaren kwam er meer ruimte, stilte, leegte in ons veelvuldig samenzitten. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 2.