I

Het is onontkoombaar: oogbewegingen

verraden verlangens. Wie huist er in dit hoofd?

Kanunnik, nar of kluizenaar? 

Wat wij zien zijn wij zelf. 

Gebronsde huid of eerder

grafietpoederachtig? Het vonkt

miljoenen in dit brein dat van geen geld

wil weten. Steden worden niet gepland,

maar wellen op. In een oogwenk

op de scheidslijn van zon en schaduw.

Zwart-witgedachten verspringen

als keukentegels in het afwisselend patroon

van hun ja en nee. Dan weten we waar we wonen,

wat onze plaats is, maar toch ???

Onze gebouwen zijn te klein om alles 

wat we zijn binnenin te houden.

Er begint vanzelf gras te groeien 

op de pleinen in het hoofd van de bedenker,

een stad die oplicht als een kerstboom. 

Zee??n kolken achter gesloten ramen

zoals het in zijn ogen loodgrijs ligt gegoten.

De andere gedichten lees je in de papieren versie van DW B 2015 2.