Negen keer

Een andere vorm van aanraken is langdurig staren en we staren naar

de man die zijn wangen volzuigt, we willen mondkapjes maken van onze

handen en deze vullen met angstig hijgen, deze hem voorhouden

iemand in de zaal wijst naar de vette aders op zijn voorhoofd, ze doen mij

denken aan rondwormen onder een telescoop, een wetenschapper beweert

dat ze niet veel van een horloge verschillen, ingesteld kunnen ze een hamster

overleven, een kat die te vroeg aan de punt van een tuinhek bleef kleven

over een paar jaar hoopt hij dat de mensheid een uurwerk is geworden

verjaardagen alleen nog om taart draaien, het terugdraaien van de jaren en

met elkaar opgelucht ademhalen onder cocktailparapluutjes.

We wachten af tot de man het opgeeft, we kunnen niet verder als we

niet weten of hij weer ????n van ons wordt, hardop doen we voor waar hij zich

hardnekkig tegen verzet, zijn ogen drijven inmiddels in hun kassen als

gemarineerde mozzarellabolletjes in het vocht en net wanneer we denken

dat hij erin zal blijven, is het als een teevee die met een hand op de bovenkant

van sneeuw naar Het moment wordt geklopt, de zaal zich voelt zoals een 

familielid binnen kan lopen en je precies in die seconde zapt, schuldig over iets

wat had kunnen voorvallen, de naaktheid van een zender als de binnenkant van ons

hoofd want hadden we niet gehoopt dat hij zou sterven, dat wij zijn laatste publiek

waren geweest, zijn adem onze ribben zou samentrekken als een lattenbodem

die maar niet te slapen wordt gelegd?

Negen keer draait het om dit moment, sterfelijkheid is een ingehouden buik die

wacht met uitbollen tot niemand meer kijkt, de gordijnen gesloten, de wormen

opgedroogd als achtergebleven spaghettislierten in een plastic zeef.

De andere gedichten lees je in de papieren versie van DW B 2015 1.