Of ik ook strategie??n tegen de stedelijke versnelling ontwikkel? Wat ik doe terwijl ik in het verkeer vastzit? Of ik me het einde van de stad kan inbeelden? De vragen schieten alle kanten op. Ik ben omringd door maatpakmannen, ergens in een hoofdstedelijke hotellobby. Iedereen wil mij uithoren. Telefoon. De baas. Ik geef korte antwoorden ??? natuurlijk hadden ze alles begrepen, ja natuurlijk had ik Mr. Chen gesproken, nee ze was er vandaag niet ??? en werp idee??n voor volgende presentaties op, vis voor opdrachten. Daarna komen nog meer vragen. In het Engels en het Chinees. Telefoon. Ik haal mijn voicerecorder boven, stel het ding in werking en laat het rondgaan. ???Five minutes. No more. Talk to this. I listen later.??? Nooit dus. Er wordt geschreeuwd, gefluisterd, geduwd, vuisten raken gezichten. Straks komt de politie.

Deze maatpakmeute bestaat uit lokale bestuurders die gedwongen werden zich om te scholen, in de Nieuwe Wanorde onderwezen te worden. Eenmaal terug in hun eendere miljoenenstad passen ze de opgedane kennis ??? naar eigen improvisatorisch inzicht ??? toe. Alles is altijd in beweging. Vanmiddag presenteerde ik hun de toekomst op basis van een format dat ik doorgaans leen van enkele ???vintage Al Gore??? instructievideo???s: de eerste tien minuten toon je alleen krotten, daarna alleen wolkenkrabbers. Je zegt dat de wereld naarstig op zoek is naar alternatieven, dat we zo niet verder kunnen en niet moeten denken dat ons werk af is. ???We zijn nog maar net begonnen!??? Daarna doe je wat dingen met de zaal, je doet iets interactief en brengt hen in het verhaal binnen. Simpele vragen, grootse antwoorden. Weg met de inspraak. Lang leve het instemmen. Je grijpt terug naar de krotten, wijst op de creatieve elementen, een kast die als keuken, badkamer en kantoor dienstdoet, de inventieve architectuur van de armoede. ???De toekomst van de stad???, zo besluit je, ???is geen zaak die de maatschappij aanbelangt, maar het resultaat van een opeenstapeling van individuele initiatieven.??? Het is met dit soort gore gemeenplaatsen dat je iedereen op een lijn krijgt, waarvoor applaus bestaat, bouwheerbillen trillen. Mijn publiek bestaat uit ontwikkelaars, bestuurders en academici. Beroepen die iedereen hier makkelijk met elkaar combineert. Dat maakt de maatschappij effici??nter, beslissingen eenvoudiger, controle makkelijker. Als verantwoordelijkheden dicht bij elkaar liggen, verwacht je dat mensen corrupter worden. Dat is ook zo, maar vreemd genoeg heeft de maatschappij daar baat bij. Het leidt tot massale stedelijke wildgroei: er moet worden gebouwd, districten moeten worden aangelegd, huizen verkocht, restaurants geopend, filmmaatschappijen opgestart, kledinglijnen ontworpen. ???Five minutes more. Okay? Then finish.??? De meute bedaart, het duw- en trekwerk stopt.

???Trage steden zijn niet echt mijn ding. Je kunt moeilijk tegelijkertijd pleiten voor vooruit- ??n achteruitgang???, zeg ik terwijl ik het speeksel van de woordendief wrijf. ???Naar dergelijke verhalen hebben investeerders maar weinig oren. Ik moet ervandoor. Ciao en tsjaitsjien.???

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 1.