Exact een maand nadat ik mijn vrouw de dood heb ingereden, ontmoet ik voor het eerst het jongetje van de buren. Hij staat blootsvoets in het modderspoor dat door hun voortuin loopt. Een jaar of elf schat ik hem, meer niet. Met een stuk metaaldraad slaat hij een gat in mijn buxushaag. Hij doet dat met grote overgave, alsof hij iemand geselt. Takken en blaadjes spatten in het rond. Dit is een kind dat de wereld kent, zoveel is zeker.

???Dag jongetje???, zeg ik. ???Heb jij het niet koud, zo op je blote voeten in de regen????

Hij kijkt op, veegt het water van zijn gezicht en glimlacht ondeugend. Het moet zijn dat hij mij niet verstaat.

???Zijn je mama en papa er niet????

Zijn ouders zijn niet van hier. Ik geloof dat ze gevlucht zijn. Uit Albani??, zoiets. Overlevers zijn het, en dat is geen kwestie van geluk. Overleven is een tactisch spel dat ervaring en vastberadenheid vereist. Wie twijfelt, is verloren.

Op de plaats waar het jongetje nu staat, parkeren zijn ouders hun wagen. Het gazon is daardoor helemaal verminkt. Diepe voren doorsplijten de grasmat. Het moet zijn dat hij op zijn ouders wacht.

???Dag meneer Ivo???, zegt het jongetje. ???Moet ik u pijpen, alstublieft????

???Wat zeg je, jongen????

???Moet ik u pijpen, meneer Ivo? Sperma!??? Hij maakt daarbij een pompende beweging met de hand voor de kleine mond.

Ik schud kort het hoofd en loop door naar de brievenbus. Daarin vind ik een kaartje van dokter Chakir Sinzule. Hij is een helderziend medium, al vijf generaties lang. Met 100 procent kans op geluk binnen de 48 uur behandelt hij sentimentele problemen, verdwenen geliefden en slechte geesten. Hij laat liefde ontluiken waar die niet bestaat en maakt contact met overledenen. Hij beweert ook mij te kunnen helpen, maar d??t geloof ik niet.

???Alstublieft, meneer Ivo????, klinkt het opnieuw.

Ik druk de voordeur open en stap de hal in terwijl het jongetje van de buren de kastijding van mijn buxus hervat.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2014 4.