Iemand trapte op dit lege blikje, in de vorm van een gebroken jukbeen nu. Het kreeg een franciscaans kleurtje daar in de woestijn, misschien een monnik die appelbomen plantte in de onbestaande weilanden, nabij het kerkhof van zijn vrienden. De textuur van het blikje is ruig en doet denken aan Rommels nek. Wanneer de vingers het aanraken, proberen ze te achterhalen of het licht dan wel zwaar is. Het is zowel licht als zwaar, zoals de roman van Mrs. Mongrain die we zojuist op de zolder hebben gevonden, zeventig jaar geleden geschreven. Geen van de personages is levensecht, maar wat zou het, ze zijn allemaal dood nu.

Vertaald door Jan H. Mysjkin

De andere gedichten lees je in de papieren versie van DW B 2014 4.