In lange interviews, als iemand de kans krijgt eens echt over zijn leven te vertellen, komen soms die zeldzame momenten aan bod waarop een mens werkelijk iets over zichzelf ontdekt. Aangenaam hoeft zo???n revelatie niet te zijn. Ik herinner me het vraaggesprek met een anonieme pedofiel, die sprak over de eerste keer dat hij was gestuit op een site met foto???s en films van naakte kinderen en hoe die beelden hem hartkloppingen en klamme handen hadden bezorgd van opwinding en van angst.

Het tegendeel van spontaan is berekenend.

Als hem een herinnering te binnen schiet aan een uiterst pijnlijk moment of een g??nante situatie waarover hij zich achteraf alleen maar meer is gaan schamen, schreeuwt hij het soms uit in de wetenschap dat hij alleen is en niemand anders zijn kreet kan horen; niet uit opluchting maar vanwege het alsnog gevoelde leed, een beetje zoals een voetballer in vertraging schreeuwt, nadat hij door de tegenstander op het veld ten val is gebracht, ietwat aanstellerig en theatraal wellicht, maar niettemin na een zeer re??le aanleiding. Het komt voor dat hij dan opeens beseft dat hij helemaal niet alleen is, dat de buren thuis zijn of dat het raam openstaat, en dan is er opnieuw schaamte, ditmaal voor de schreeuw zelf.

Is de volwassenwording niet het moment dat je je gevoelens niet meer volgt maar ze benoemt en in twijfel trekt?

In de copyshop ontdek je de rij voor de printers pas als je binnen bent en meteen loop je verschrikt naar buiten, ineens compleet radeloos. Pas in de buitenlucht is het weer mogelijk adem te halen, bij te komen van de mogelijkheid op paniek.

Het vervolg van deze tekst leest u in de papieren versie van DW B 2014 2.