Op 15 april 2013 werd ik op Facebook door een vrouw benaderd met de volgende boodschap: ‘Dag, wij hebben elkaar nooit ontmoet, maar dat is het nu juist. Het gaat om een initiatief van het literaire tijdschrift DEM. Dat wil Facebookvrienden die elkaar slechts virtueel kennen met elkaar in contact brengen. Er moet fysiek een ontmoeting plaatsvinden, naar aanleiding van een boek. Degene die contact zoekt, bepaalt de titel. Bedoeling is een gesprek over dat boek, en een stuk, dat eerst op de DEM-pagina wordt geplaatst. Een keuze daaruit verschijnt ten slotte in een krant. Dat is het. ‘Doe je mee?’ Er werd uiteraard weer niets betaald, ik zuchtte. 
        Men is Facebooker of niet, dus ik zocht intussen haar persoonlijke pagina op en bekeek de face. Blond, spits snoetje, ze leek me nogal kort aan de maat. Taalwetenschapper. Dat klopte met haar keuze van het bewuste boek. Ze wou het hebben over de roman A Handbook of Volapük van de Schotse schrijver Andrew Drummond uit 2006. Sympathieke titel. ‘Kom maar langs’, schreef ik.
        Dan moet het boek opgestuurd, dus men geeft per volgende FB-chat de adresgegevens. Er wordt een datum geprikt. Ik was onwillekeurig toch een beetje nieuwsgierig, de chat waste nogal aan. Ze bleek beroepshalve doende met – ‘as we speak, zo te zeggen’ – stervende talen. Had zich gestort op het Ripuarisch, gesproken te Kerkrade, Simpelveld en Vaals, globaal gesproken langs de maken-machen-lijn.

‘En aangezien Fries ook een stervende taal is, dacht ik …’
        ‘Pardon?’ bromde ik.
        ‘Grapje.’
        ‘Waar is je beruchte gevoel voor humor gebleven?’


Het vervolg van de Lemmata lees je in de papieren versie van DW B 2013 4.