Klokken houden zich aan hun mechaniek, de markt op het plein houdt zich aan zijn mechaniek, de eminente zwerver Patrick C. Tak gehoorzaamt. Kinderen krioelen. Niets. Blabla, nee, nee. Een briesje. Elmer vliegt eindeloos door de lucht. Voor wie het wil zien: zijn kleding is een kolk van lappen en rafels die richting de tegels beweegt. Patrick Tak ziet het. Op de brommer die tegen Elmer aanrijdt, zit Kim. In Drenthe werd ze opgevoed met de zachte beulshand. Geen beperkingen, geen kleinering, maar een giftiger regime: verwachtingen. Dromen. Brommer rijden is iets voor pikkies met bewijsdrang, kapsters en pizzabezorgers en daarom is Kim verliefd op brommers. Haar verlichte ouders vinden alles wat ze doet prima, geweldig, zolang ze maar neurochirurg wordt. Die knuffelhitlers zullen het voelen, denkt ze en versnelt. Motieven genoeg om brommer te rijden, dat doet er verder ook niet toe. Van meer belang is dat Kim behoorlijk van het gaspedaal houdt. Voet plat, anders jeukt het.

Elmer bekijkt zijn eigen bloed. Het is vrolijk rood, er is een boel van en het komt zonder ophouden. Zijn benen zijn drassig van dat bloed. Moeras aan de voet van zijn romp, maar hij zegt niets. De pijn is niet sterk genoeg om hem te laten schreeuwen. Elmer is een stilist als het aankomt op pijn. Ongelukken zijn esthetisch, dat is oud nieuws, niet het punt: Elmer lijdt devoot. Niemand let er daarom op, alles walst, pist, krijst, steekt, bukt, kookt, bakt, schaadt, verveelt, vult en schudt alsof een niet waarneembare aardbeving zonder gevolgen duizend epicentra heeft. Kim verkrampt. Zijn benen! Die gore pulp die als de waar van een straatverkoper voor hem ligt is haar schuld! Daar zit hij, hij steunt met zijn ellebogen op zijn knie??n, een serene Johannes. Een Wrak. Dan stapt Patrick C. Tak op Kim af. Zijn trage gebaren maken haar nerveus, hij komt dichterbij. Hij haast zich niet en zwijgt. Kim durft hem niet in de ogen te kijken. Tak slaat zijn hand voor zijn mond, maar glimlacht. Zijn lachrimpels zijn diep.
       ???Laat mij maar.???
       Kim durft niet te bewegen. De rijzige Tak schuift zijn hoofd voor de zon.
       ???Waarom had je haast????
       ???Ik had geen haast. Niet goed genoeg gekeken.???
       ???Jij had haast. Ik zag het. Moet je bij een stervende op bezoek????
       ???Nee. Ik ken geen stervenden, meneer.???
       ???Iedereen kent stervenden. Wat zeg ik, alle mensen die je kent zijn stervende! Bij de een duurt het langer dan bij de ander, maar je begrijpt: de weg van alles vlees h??, die is hetzelfde.???
       ???Wat heeft dat met deze jongen te maken? Zijn vlees is al een flink eind op weg, zou ik zo zeggen???, roept een stem uit de groep van omstanders.
       ???Zou u willen luisteren en niet willen lullen, mevrouwtje????
       Tak wendt zich tot de dame van middelbare leeftijd. Ze duwt een man in een rolstoel en kijkt grimmig. Voortdurend gebaart ze richting Elmer, die met een onwereldse glimlach alles gadeslaat vanaf de stenen. De zon staart in zijn bloed.
       ???Kunnen we dit niet gewoon aan de autoriteiten overlaten? Deze jongen heeft behoefte aan een ambulance, agenten, rechters. Ik zal bellen.???

Lees verder in DW B 2012 4.