Op deze pagina's is het archief van DW B terug te vinden. Voor de actuele website ga naar: http://www.dwb.be

Een open plek in het bos

Verschenen in: Op leven en dood
Auteur: Elma van Haren


Mijn vader was een stille man, maar hoe stil precies?
       Hij zei niet zo veel persoonlijks tegen de naaste familie, hoewel hij genoeg commentaar gaf op de buitenwereld vanuit zijn groene luie stoel.
      
Ieder uur luisterde hij naar het nieuws op de radio en om zes en acht uur zette hij de televisie aan om het nieuws te zien.
      
Hij kon ineens fel in verontwaardiging uitbarsten als hij hoorde van misstanden of oplichtersactiviteiten en daar had hij een hele klus aan, want elke dag gebeurt er wel weer een nieuwe onrechtvaardigheid in de wereld. Hij had een groot rechtvaardigheidsgevoel; de boeven moesten beslist worden gepakt, het kwaad bestraft.
      
Hij kon de hele dag stil zijn, maar in zijn hoofd was het beslist niet stil. Je kon hem zijn gedachten zien denken; dan was hij merkwaardig afwezig en moest je zijn naam roepen om zijn aandacht te vangen.
       
In mijn jeugd waren de rollen in het gezin op klassieke wijze verdeeld; mijn moeder thuis tot ongeveer mijn achtste, mijn vader altijd aan het werk, ook op zaterdag.
      
Veel tijd heb ik niet met mijn vader doorgebracht.
      
Tot mijn zesde jaar was er op zondagochtend ongeveer anderhalf uur dat ik mijn vader voor mezelf had. Omdat ze me niet alleen thuis wilden laten, gingen mijn vader en moeder om beurten naar de kerk.
      
Ik greep mijn kans en begon om verhaaltjes te zeuren.
      
Wij, mijn vader en ik, hadden al spoedig een patroon te pakken.
      
Er was eens ??? zo moest het verhaal natuurlijk beginnen. Ik drong aan.
      
Er was eens ??? ja, wat was er eigenlijk? Daar moest mijn vader lang over piekeren.
      
???Er was eens ??????, zoemde ik verwachtingsvol,
      
?????? een open plek in het bos???, vulde mijn vader plotseling aan.
      
Ja, daar was ik zelf stil van. Dat was helemaal goed, zo???n open plek in het bos, daar kan een verhaal werkelijk mee aanvangen.
      
En verder? Ik wachtte.
      
Mijn vader dacht diep na en zei, ???verder niets.???
      
???Helemaal niets????, zei ik verbaasd. Ik wilde deze kans niet laten lopen.
      
Hij had mijn fantasie geprikkeld en het verhaal moest nu verder gaan natuurlijk. Iedere zondagochtend begonnen we opnieuw met het verhaal van de open plek in het bos.


Lees verder in DW B 2012 4.