Een storm in de taal

 



Ik weet niet meer waarom De herfst van de patriarch het eerste boek was dat ik van Gabriel Garc??a M??rquez kocht. Het moet in 1983 of 1984 geweest zijn, kort nadat ik besloten had schrijver te worden, of liever gezegd nadat ik het niet langer op kon brengen te doen alsof ik ook nog iets anders zou kunnen worden. Het was ook kort nadat Garc??a M??rquez zijn Nobelprijs had gewonnen. Ik had er iets over gelezen, geloof ik, in een interview, dat het zijn beste boek was. Of zijn moeilijkste boek. Dat laatste maakte me, zeker in die tijd, nog nieuwsgieriger.
       Ik kocht het, meen ik me te herinneren, in een winkeltje in Bilthoven, waar ik toen vaak in de buurt moest zijn. Op de voorkant stond het schilderij ???De generaal??? van Enrico Baj: een opgezwollen mannetje in een groen uniform, dat me verbijsterd aanstaarde. Ik heb dat exemplaar niet meer. Ik heb het uitgeleend, ik geloof aan mijn broertje, die het in volledig verru??neerde staat terugbracht. Hij vond het een goed boek. Iemand anders nam mijn tweede exemplaar mee naar India en bracht het ongeveer even geschonden terug. Zonder het gelezen te hebben, overigens. Ik heb nu mijn derde exemplaar. Daar is het frisse ook af, maar dat ligt aan mezelf.
       Ik denk dat ik het onmiddellijk las. Vanaf het eerste hoofdstuk wist ik met onwrikbare zekerheid dat ik zou moeten schrijven zoals Garc??a M??rquez deed in De herfst van de patriarch. Waar dat precies in zat, kon ik niet formuleren, maar met elke keer dat ik het las, werd de zekerheid groter. Dat deed ik minstens een keer per jaar, als plicht, als straf. Want mijn machteloosheid tegenover dit boek was even groot als de opdracht die het me stelde. Er was op dat moment bij alles wat ik geschreven had maar ????n verhaal waarvan ik vond dat het ongeveer deed wat ik ermee van plan was geweest. En het leek in niets op De herfst van de patriarch. ???Wat een gedonder, generaal!???


Lees meer in DW B 2012 1.