Mijn moeder kan een voetstuk op (????n teug)
ze drinkt al jaren onder de tafel. Van flessenbodems
schrapen we gedachtenis af. We zetten ze bij,

de vaasjes waarop blank fluitenschuim bloesemt en soms druipt het,
soms knipoogt de fles soms

kruipen er wolken voor de zin. Slokken die de dag
van het gezicht slijpen. Wat doet iemand als wij
op een plek als enfin.

Mijn moeder dus
die kan een heel voetstuk op.
Dat is een doen praat ze
nu hop

straks ziet ze dat we het aankunnen. Straks klappen we
voor ouders die niet willen dat er over hen wordt
gedroomd

knip zegt het glas en de kamer gaat uit.


Lees meer in Finisterre.