Net voor zonsopgang hervatten we onze reis. Pete leek het goed te stellen, maar hij was erg traag en eens in de zoveel tijd stopte hij zomaar en dan moest ik hem vooruittrekken. Het duurde lang voor we een plek vonden om de steile kloof over te steken. Toen we de andere kant bereikten, waren er geen snelweg of huizen te zien. Voor ons lag niets dan woestijn.
       Het was al middag toen we eindelijk uitkwamen op een verregende zandweg. Ik had honger en dorst, en het was heet. Wolken of schaduw waren er niet. We volgden de weg, kilometer na kilometer. Ik zag dat Pete heet en vermoeid was, maar hij stopte niet en stribbelde niet tegen.
       Na een poos splitste de weg zich in twee??n en ik nam het pad dat er het beste uitzag. We beklommen een heuvel en daalden aan de andere kant weer af. Er was niets te zien. Geen hoofdweg, geen bomen ??? niets. Het was laat in de middag. We liepen een lange tijd, klommen opnieuw een heuvel op, en vanaf de top zag ik in de verte een woonwagen staan. Wat verderop dacht ik de snelweg te zien liggen.
       We liepen in de richting van de woonwagen. Van dichtbij kon ik, behalve een paar bomen en bijgebouwtjes, een rode auto voor de woonwagen onderscheiden. Er woonden mensen.
       De zon brandde nog steeds genadeloos toen we de oprijlaan opliepen. Ik kon zien dat het een oude, witte woonwagen was. De bijgebouwen bleken niet veel meer dan een carport en een afgeleefde schuur met paddock te zijn.
       De auto die voor de woonwagen stond, was een bejaarde Toyota die nog net leek te kunnen rijden. Hij zat niet onder het stof en de ramen waren naar beneden gedraaid. Ik ging naar de schuur, bond Pete vast aan een paal van de omheining, legde mijn plunjezak en slaapzak op de grond, ging naar de woonwagen en klopte aan. Ik wachtte maar niemand reageerde. Toen ik opnieuw op de deur klopte, hoorde ik stemmen en ging de deur open.
       Een blanke man stond achter de hordeur. Zijn haar was kort, bijna gemillimeterd, en hij had geen shirt aan. Zijn borst stond vol tatoeages en hij miste twee vingers.
       ???Mijn truck kwam met pech te staan op de snelweg???, vertelde ik hem.
       ???Hoe ben je helemaal hier geraakt????
       ???Te voet. Ik raakte verdwaald. Ik had panne, zo???n 35 kilometer verderop.???
       Hij schudde het hoofd.
       ???Ik heb een paard???, zei ik.
       ???Je hebt een paard????
       ???Hij heeft water nodig. Mag ik hem wat water geven????
       De man keek me verward aan, riep naar iemand, en niet lang daarna verscheen er een andere man. Het was een indiaan, zwaar gebouwd en met dezelfde haarsnit. Ook zijn bovenlijf was ontbloot en hij had net zulke tatoeages als de andere man.
       ???Wat is er aan de hand????
       ???Deze jongen zegt dat zijn truck met panne op de snelweg staat en dat hij een paard heeft.???
       ???Waar is je paard????
       ???Ik heb hem daar aan het hek vastgebonden.???
       ???Ben je met hem hierheen gelopen????
       ???Yep.???
       ???Vanaf de snelweg????
       ???Ik heb de snelweg een tijdje gevolgd, maar omdat ik hem niet wilde opschrikken, heb ik hem van de weg gehaald en nu ben ik verdwaald.???
       ???Je meent ???t???, zei de indiaan en hij opende de hordeur. ???Laten we maar ???s gaan kijken.???
       Hij wandelde naar buiten, gevolgd door de andere man. Ze hadden allebei een korte broek aan die reikte tot aan hun knie??n, aan hun voeten droegen ze slippers.
       ???Ik ben opgegroeid tussen de paarden???, zei de indiaan.
       ???Iedereen noemt hem Pinto???, zei de andere man.
       ???De Pinto is een brik.???
       ???Je bent niet genoemd naar de wagen???, zei de andere man.
       ???Weet ik wel???, zei de indiaan lachend.
       We wandelden de oprijlaan af naar de omheining waar ik Pete had vastgebonden. De indiaan wandelde op hem af en streelde hem.
       ???Wat is zijn naam????
       ???Pete???, zei ik.
       ???Niet echt een naam voor een paard???, zei de andere man.


Vertaald door Kurt Snoekx en Bas Groes.
Lees meer in Terra recognita.