???This is radio nowhere,
                                                                                                                                                        is there anybody alive out there?'
                                                                                                                                                        Bruce Springsteen

Ik woon tegenover een ziekenhuis. Als ik mijn zoon daar binnenbreng, besluit men tot opname over te gaan. De kinderarts draagt su??de schoenen, een trui van een golfmerk en praat alsof hij een te hete bitterbal in zijn mond heeft. Twee dagen later loop ik door de gang langs de artsenkamer. De heer doctor houdt pati??ntenoverleg met zijn staf. In een flits zie ik hem achteroverleunend, handen in zijn nek gevouwen, tevreden naar zijn ondergeschikten kijken. Ik hoor hem letterlijk zeggen: ???En dan hebben we hier nog een interessante casus ??????
       Dit zegt niets over zijn kwaliteiten als arts. Dat hij een pati??nt reduceert tot een casus is zijn werk. Dat hij pati??nten indeelt in categorie??n als ???interessant???, dat zal zijn wetenschappelijke achtergrond wel zijn. Dat hij dat in de beslotenheid van een overleg doet, is zijn goed recht. Maar de deur stond open en ik hoorde het. Ik weet over wie hij het heeft en dat maakt me razend. Blijkt mijn zoon godverdomme opeens een interessante casus te zijn. De volgende dag binden twee broeders een Maxi-Cosi op een brancard en rijden naar een ziekenhuis aan de andere kant van de stad.

Woensdag rond een uur of ????n: ik zit te soezen met een krantje, mijn zoon slaapt. In het bed naast hem begint Elroy keihard te krijsen. De tranen lopen hem over de wangen. Ik lazer bijna uit mijn tuinstoel. De andere kinderen op de zaal beginnen ook te janken. Ik draai me om en achter me zie ik twee afschrikwekkende monsters de puinzooi beteuterd aanschouwen. De ene lijkt op Peter Sloterdijk en de ander moet dringend plassen. Ze doen nog een poging de kinderen te bedaren, maar als Elroy op het punt staat zijn stoma door de zaal te slingeren, flapperen ze weg.

Het is nu stil op de zaal. De infusen piepen niet, de kinderen slapen. Ik kan maar beter gaan, als ik nog wat rust wil krijgen. Ik ben nog lang niet thuis. Voorzichtig sluip ik de zaal uit, sluit de deur en wens de nachtzuster een rustige dienst toe. Ze kijkt op, lacht en zegt dat het wel zal lukken. Een kalme rots van iets boven de twintig die me elke avond weer helpt met infusen, spuitjes antibiotica en onhandige babykleertjes. Slaap lekker. De gang baadt in een fel, antiseptisch licht. Het is nog lichter dan overdag. Verder niets. Geen ouders, geen artsen, geen rijdende bedden. Er lopen geen mensen in vreemde uniformen rond en de school verderop in de gang is verlaten. Als ik op de lift wacht, hoor ik alleen een frisdrankmachine die zachtjes bromt.

Cliniclowns zijn sadistische klootzakken die hun publiek onderschatten. Kinderen met een terminale of pijnlijke ziekte worden op totaal onverwachte momenten de stuipen op het lijfje gejaagd door twee vijftigers met een doodenge dopneus en allerlei goede bedoelingen. Die parttimepretjassen komen uit een verleden waar clowns nog gezellig Popov, Pilaf of Pipo heetten, en waar die kinderen geen weet van hebben. Die zijn opgegroeid met de boze neefjes van Pennywise, zoals Krusty en The Joker. Ik snap ook wel dat het lastig is je ziekenhuisronde te doen als SpongeBob SquarePants, Tinky Winky of Frans Bauer, maar clowns moet per direct de toegang tot het hospitaal worden ontzegd en ze dienen opgesloten te worden in spookhuizen, palliatieve instellingen voor geriatrische pati??nten of de rechterflank van de volksvertegenwoordiging.


Lees meer in Terra recognita.