Een baardhaar die het huidzakje verlaat, eventjes naar buiten groeit, zoekend, verkennend, maar dan rechtsomkeert maakt en in de geborgenheid van het aangezicht zijn groei gestaag voortzet, terug naar binnen nu. Het is een prachtig beeld, even delicaat als beklemmend. In De bewaker, de nieuwe roman van Peter Terrin, is het personage Harry het slachtoffer van zo???n subversief legertje baardharen. Harry beveiligt samen met zijn kompaan Michel vanuit de parkeergarage een luxueus appartementencomplex voor schatrijke mensen. De twee bewakers zijn slechts voorzien van de broodnodige middelen om zichzelf in leven te houden; een scheerapparaat of mesjes hebben zij niet tot hun beschikking. Michel tracht daarom met een aardappelmesje de inwaarts groeiende gezichtsbeharing van zijn makker te kortwieken, maar tevergeefs. Heel af en toe slaagt hij er toch in een haar uit Harry???s gezicht te trekken, een haar die centimeters lang is. Dit roept een akelig beeld bij Michel op: ???Ik zwijg tegen Harry over het denkbeeld dat zo???n haar uiteindelijk zijn mondholte bereikt en de onderzijde van zijn tong prikt, of een barstje in het kraakbeen van zijn strottenhoofd vindt en elke seconde van de hele dag een kriebel in zijn keel opwekt, die hij maar niet kan weghoesten.??? (54-55)
       Het naar binnen groeiende haartje en de angst voor een oneindige hoestkriebel staan symbool voor de sluimerende angst waaraan Michel en Harry onderhevig zijn: de angst voor een indringer. In hun zwaarbeveiligde garage hoeven ze maar ????n plek in de gaten te houden: de dikke toegangspoort, de enige ingang tot het gebouw. Weten ze de veiligheid van de bewoners te waarborgen, dan zit er waarschijnlijk een promotie in naar de ???elite???, een baan in de buitenlucht, ver weg van de donkere parkeergarage. Maar zoals het haartje een indringer is die uit Harry zelf komt, zo komt ook het kwaad in De bewaker uiteindelijk niet van buiten.


Voor de volledige tekst: download de pdf.