Pangborns vermoeden dat er zich iemand verschool in het solarium viel samen met de aankomst van de jonge onderhoudsvrouw. De aanwezigheid van dit aantrekkelijk ge??niformeerde, maar verveelde meisje dat haar metalen gereedschapskist deed rammelen rond zijn rolstoel overbelastte zijn zenuwen dusdanig dat hij eerst geen aanstalten maakte om op zoek te gaan naar de indringer. Haar agressieve houding, het onophoudelijke gefluit dat ze aanhield terwijl ze de televisieschermen afveegde, en haar groeiende interesse in Pangborn waren het tegenovergestelde van alles waar hij zich tot dan toe mee had beziggehouden.
       De ge??niformeerde vrouwen die door het bedrijf werden uitgestuurd om de diensten in het solarium te onderhouden, hadden steeds uitgeblonken in hun stilte en effici??ntie. Wanneer hij terugdacht aan de afgelopen twaalf jaar in het solarium kon Pangborn zich nauwelijks een gezicht voor de geest halen. Eigenlijk was het juist die afwezigheid van persoonlijke identiteit die de jonge vrouwen toestond hun intieme opdrachten uit te voeren. Maar deze nieuwe rekruut was er tijdens haar eerste bezoek binnen het uur in geslaagd het bedieningspaneel van het grote scherm te beschadigen en Pangborn te verwarren met haar humeurige blik. Zonder haar vage en ontregelende kritiek op hem zou Pangborn de indringer veel eerder hebben ge??dentificeerd en de merkwaardige gevolgen die zouden komen hebben vermeden.

Op dat moment zat hij in zijn stoel in het midden van het solarium, en baadde in het warme kunstlicht dat door het glas in het plafond naar binnen stroomde terwijl hij op het grote scherm de douchesc??ne van Psycho bekeek. De genialiteit van die tour de force verbaasde Pangborn keer op keer. Hij had de sequentie al honderden malen voor zichzelf afgespeeld, elk frame stilgezet en in close-up verkend, delen van de sc??ne afzonderlijk opgenomen en afgespeeld op het dozijn kleinere schermen rond het grote. De buitengewone relatie tussen de configuratie van de douchecabine en de anatomie van het lichaam van de vermoorde vrouw leek de sleutel tot de ware betekenis van Pangborns wereld, tot de onuitgesproken verbindingen tussen zijn eigen spierstelsel en het onbevlekte glazen en chromen universum van het solarium toe. In zijn roezigere momenten was Pangborn ervan overtuigd dat de geheime formules van zijn tijds- en ruimtebeleving ergens in dit eindeloos herhaalde filmfragment scholen.
       Hij was zo verdiept in de mysterieuze climax van de sequentie ??? het rondzwenkende gezicht van de actrice dat tegen de tegelvloer met zijn rechtlijnige rooster drukte ??? dat hij eerst het vage ademgeluid nabij en de half vertrouwde mensengeur negeerde.
       Pangborn draaide zich om in zijn rolstoel in de veronderstelling iemand achter hem te zien staan, misschien een van de leveranciers die de keuken en olietanks van het solarium bevoorraadden. Na twaalf jaar op zijn eentje, had Pangborn ontdekt dat zijn zintuigen scherp genoeg waren om de aanwezigheid van zelfs maar een vlieg waar te nemen.
       Hij zette de film op de televisieschermen stil en keerde ze door zijn stoel te draaien de rug toe. De cirkelvormige kamer was leeg, net als de gordijnloze badkamer en keuken.
       Maar de lucht had bewogen, ergens achter hem had een hart geslagen, hadden longen ademgehaald.
       Op dat moment draaide een sleutel in het slot van de entree, werd de glasdeur achteruitgeworpen door een onhandig gedragen stofzuiger, en trad Vera Tilley voor de eerste keer ten tonele.


Vertaald door Kurt Snoekx en Bas Groes.
Lees meer in Terra recognita.