Mijn leven bestaat uit werken en thuiskomen bij een ingedutte vrouw. Als me op de verjaardagen van mijn schoonfamilie gevraagd wordt wat ik doe, geef ik liever geen antwoord. Ik knik beleefd en denk aan schaapjeswolken. Als er doorgevraagd wordt, geef ik een ontwijkend antwoord. Tegen de echte doorzetter zeg ik: ???Ik ben zakenman.???
       ???Wat voor zaken????
       ???Saaie zaken.???
       Mijn vrouw verslijt me dan voor autist, net hard genoeg dat anderen het kunnen horen. Overigens doe ik niets om me voor te schamen. Ik bekleed een managementfunctie op de sales-afdeling van een bedrijf dat antivirussoftware ontwikkelt. Ik reis vaak naar de Verenigde Staten, daar ligt ons hoofdkantoor. Het moederschip.
       Een accountant die bekendstaat om de grote moedervlek op zijn kin, zegt: ???Mother chip???, en lacht dan hijgend in je gezicht. Vorig jaar is hij na een nieuwjaarsborrel vreemdgegaan met een piepjonge uitzendkracht.
       Een jaar of vijf geleden is er een kantoor gevestigd in Amsterdam. Doel was de Europese markt te veroveren. Dat hebben we geprobeerd, met wisselend succes. We hebben nog niet al onze targets gehaald, zoals dat heet, maar nemen inmiddels wel een stevige positie in. Mijn collega???s van Norton hebben veel respect voor ons. Dat zeggen ze als ze me zien.
       ???Misschien zouden we aan een vorm van samenwerking kunnen denken.???
       ???Laten we daar snel eens over mailen.???

Het hoofdkantoor bevindt zich in Minneapolis. Dat ligt in de noordelijke staat Minnesota. Minneapolis is een grote stad zonder treinstation, gesticht in een waterrijke omgeving, omringd door meren, gelegen aan de oever van de Mississippi. Hartje winter wordt het er soms zo koud dat je moet oppassen dat je ogen niet bevriezen.
       Wanneer ik naar Minneapolis ga, bevinden zich in mijn aktetas de kwartaalcijfers. Via e-mail heb ik die natuurlijk allang gestuurd. Maar Amerikanen zijn dol op presentaties. Elk kwartaal draag ik een andere das. Als de cijfers gunstig zijn een das met een felle kleur. Als we in zwaar weer zitten een grijze of een zwarte. De enige die deze subtiele hints heeft opgemerkt, is Tracy.
       Tracy, de directiesecretaresse.
       Ik ben verliefd op Tracy. Maar Tracy is getrouwd. En ik ook. Ik houd van mijn vrouw, maar ze windt me niet meer op zoals vroeger. Tracy herkent mijn situatie, zegt ze. Ieder kwartaal ontmoeten we elkaar in het geheim en beleven dan enkele wervelende nachten in een obscuur hotel. Het is nog net geen Brokeback Mountain. Ik boek altijd onder een valse naam.
       Just in case.
       Tracy???s man is een goeiig type, als ik haar mag geloven, die als technicus in het theater werkt. Minneapolis schijnt een rijk cultureel leven te hebben. Hij is kabelsjouwer of iets dergelijks. Een lobbes, die dol is op ijshockey en Bud Light. Hij helpt ouden van dagen oversteken. Tracy maakt hem wijs dat ze naar haar zus gaat. Die weet van onze verhouding en heeft geheimhouding gezworen. We kunnen niet worden betrapt. Ons verhaal is waterdicht.
       Tijdens de nacht laten we ons helemaal gaan. Niemand die ons kent. Als Tracy geniet, kan ze hard schreeuwen.
       Ik heb een cadeautje voor haar meegenomen. Dat doe ik elke keer als ik naar Minneapolis ga. Daar houden ze van, die Amerikaanse vrouwen. Show your appreciation. Een gouden ketting met als hanger een paardje. Omdat ze me in het vuur van de strijd haar Ingveoonse hengst noemt. Tracy is een intelligente meid, ik moest googelen om te begrijpen wat ze daarmee bedoelde.
       Ze zal de ketting vier keer per jaar kunnen dragen. Het is een oud geval van onzekere herkomst. Niet goedkoop. Ik heb het gekocht bij een antiquair. De winkelier vroeg gniffelend voor wie de ketting bestemd was.
       ???Voor een vriendin.???
       ???Een steigerend hart dus.???


Lees meer in Terra recognita.