Op deze pagina's is het archief van DW B terug te vinden. Voor de actuele website ga naar: http://www.dwb.be

De glans 6: Nog een brief uit Oostende, Wilgenlaan, weer over hetzelfde, aan Peter Holvoet-Hanssen

Auteur: Koen Peeters

Dag Peter,

Mijn schoonfamilie verdeelde onlangs de inboedel van het ouderlijke huis in Oostende: de vazen, de schilderijen, de stoelen, de kasten, de tafels, het beddengoed, de juwelen. Alles verliep naar wens, maar traag. We tastten zorgvuldig af wie wat wilde hebben, stelden de delicate zaken uit, we probeerden grappen te maken.
       In de kast lagen oude washandjes. Duizend keer gewassen, en nu mat en rafelig. Verkleurde zilveren lepeltjes en brieven over mensen die stierven ???na een operatie aan de maag???. Een verzameling muntjes, twee lichte zomerpetten van mijn schoonvader. Ik stofzuigde, veegde met een zeemvel over plinten, stelde vast hoe ontroerend versleten het tapijt was. Ik bestudeerde van dichtbij het geschilderde en het ongeschilderde houtwerk, en voelde daarin de liefde van de bewoners, het vernuft van de architect.
       De laatste schuiven werden leeggemaakt en veel werd weggegooid. Ik maakte foto???s van eenzame voorwerpen: oude schaartjes, gommen, paperclips, verdroogde plakbandrolletjes, latjes met oude reclame, een verkleurd, bekrast geometrisch driehoekje en briefjes waarop mijn schoonmoeder schreef wat zij aan de dokter moest vragen. Mijn schoonvader had de gewoonte op voorwerpen data te noteren, soms zelfs summiere gebruiksaanwijzingen. Er hingen briefjes met telefoonnummers op kasten. De handleidingen voor zichzelf, instructies: ik moet flink zijn.
       Boekenrekken maakten we leeg. Er waren slechts enkele boeken die ik graag wilde hebben: het boek van Wodehouse, een Oostends woordenboek, een boek met textielpatronen, ooit geschonken door een Schotse huisvriend, met een encyclopedisch overzicht van Schotse ruiten van clans als MacIntyre, Kennedy, Shaw of Morrison. Wonderlijk: patronen die staan voor een familiegeschiedenis. Toen de boekenrekken leeg waren, maakte ik opnieuw een foto van de constructie. Soms kon ik amper doorwerken omdat ik alles wilde fotograferen, voor ik het verwijderde, en ook terwijl ik het verwijderde, en als het door mij verwijderd was.
       Ik was ontroerd door de magie van de alledaagse voorwerpen. Misschien is het belangrijk om het te bewaren voor later, nee voor nu. Ken je dat gevoel?
       Mijn achterzak zat vol papier, papiertjes met notities van mijn schoonvader. Op het eind fotografeerde ik plinten, radiatorknoppen, stopcontacten. Ik maakte vol bewondering vijf foto???s van een vaas van Val Saint Lambert, en ook van hoe het zonlicht van de grijze Wilgenlaan door het mosgroene gordijn viel.
       Ook al werd het huis uitgekleed, het bleef het huis. Het verleden van de eigenaars verdween niet maar bleek zelfs opgeslagen in het behangpapier, en het licht dat hier altijd was binnengevallen, viel ook nu nog binnen. Het zonlicht was Kodakgeel.
       De kelder maakte ik helemaal leeg. Ik ontmantelde het wat onhandige timmerwerk van mijn schoonvader. Ik bestudeerde de menie geschilderde keldervloer, de oude borstels. En ik liep opnieuw rond met mijn fototoestel. Als een landmeter fotografeerde ik. Ik heb vier keer een lange reeks foto???s gemaakt. Steeds schraler, zuiverder naarmate het huis leeg raakte. Het licht werd steeds witter.
       Het huis is nu leeg.
       Het bureautje waar ik zit mag nog even blijven staan. Ik kan alleen nog maar kijken hoe ontroerend mooi en zuiver de leegte is. Dat leegte kan glanzen, wist ik vroeger niet. Ik kan dat niet beschrijven: de zon op het onbewerkte hout van het binnenwerk van lege kasten.
       Wat ik maar wilde zeggen, we kunnen ???vormen??? leegmaken, zoals een huis, en dan opnieuw vullen met een persoonlijke geschiedenis. Maar het licht dat op de vormen valt, blijft op ontroerende wijze hetzelfde en roept het verleden altijd weer op.
       Schrijf jij daarover soms gedichten?


Koen


PS Peter, ik hoorde dat je met een sardonische gloed een ???exclusiviteitscontract??? afsloot met het Oostendse Het Visserijblad, om de volgende (alvast twaalf) maanden exclusief voor HVB te schrijven, en je gedichten nergens anders te publiceren. Maar je kunt toch geen antwoord weigeren op een brief die uit Oostende zelf komt? Maak je a.u.b. ????n uitzondering ??? schrijf je me gedichten gedrenkt in visolie?