Dag Els,

Ik ben nu in de logeerkamer van het ouderlijke huis van mijn vrouw. Ik zit hier aan het bureau van mijn schoonvader zaliger. Ik heb de krant met het nieuws van de dag opzijgelegd: het misprezen vaderland Belgi?? staat alweer eens op instorten, met eerst een informateur, een formateur, een bemiddelaar, een verkenner. Allen zijn feestelijk mislukt. Sommigen noemen de situatie dramatisch, anderen vinden dat niet eens erg. We zijn terug thuis.
       Zes jaar geleden stierf mijn schoonvader, een halfjaar geleden mijn schoonmoeder. Vorige week is dit huis officieel verkocht. We zullen het voorzichtig uitkleden, leegmaken, en het zal zijn laatste zwakheden tonen.
       Kamer na kamer, altijd opnieuw neem ik afscheid en bewonder ik het huis voor de laatste keer. Ik maak foto???s van mijn eigen schaduw die de zon werpt op de muren. Ik betast de versleten vliegenraampjes, met het vermoeide gaas erin. Ik zit te lezen in oude schoolschriftjes van mijn schoonmoeder. Ik scheur lege blaadjes uit een oud groen schriftje, University Exercise Book, om er zelf op te schrijven. Ik lees: ???Nadat Saturnus in de duistere onderwereld verdwenen was en de wereld onder Jupiter stond, volgde de zilveren eeuw. Gemeener dan het goud, kostelijker dan het brons.??? Zo vertaalde mijn schoonmoeder als een jong meisje uit Ovidius??? Metamorfosen. Het schriftje zit in een doos tussen menu???s, huishoudboekjes, recepten voor puree en pommes ch??teau. In brieven lees ik zinnen als: ???Ik verlang zoo naar mijn dieper ik dat ik in de haat en het rumoer verloren ben. Ik leef te gejaagd, verlang naar rust; naar stilstand van de tijd. Alles is zo willoos in mij, eentonig, licht oppervlakkig.???
       Zijn dit haar zinnen of overgeschreven zinnen?
       Of zijn alle zinnen overgeschreven zinnen?
       Beneden verdelen we samen de erfenis. We worden allen betoverd door de voorwerpen van de jaren 1960, ???70, ???80, ???90. Al die expliciete gebaren van de tijd, de lijst van overdreven gestes die modes nadien blijken. Het is een gewaagdheid die plots een verkeerdheid blijkt. Wat ooit speels was, is nu hilarisch. Maar die matte glans van vroeger is er nog.
       Ik ben geneigd alle voorwerpen op te sommen en te tonen. Ik wil ze bewaren in glazen kasten, op glazen leggers, belicht langs onder en langs boven, met vederpalmen ernaast.
       Een naamkaartje van mijn schoonvader dwarrelt op de grond, ik raap het op. Maar al de rest moet weg. Ook een oudmodisch bontjasje, boeken van Lekturama, de Kellogg???skast. Ik voel heel scherp hoe voorwerpen opgeladen zijn met persoonlijkheid, geschiedenis en de combinatie daarvan. Ik voel hoe betekenis, in de vorm van een lichtheid, zich vastzet in de voorwerpen, in de hoeveelheden ervan, in de oude merken. Heb jij ook al op deze manier huizen leeggemaakt, Els? Of ben jij nog te jong daarvoor?

Koen