Op deze pagina's is het archief van DW B terug te vinden. Voor de actuele website ga naar: http://www.dwb.be

De glans 3: Brief aan Paul Demets, The Hugh Lane

Auteur: Koen Peeters

Dag Paul,

In Ierland zijn geen slangen, geen mollen, geen everzwijnen of spechten, las ik in de toeristische gids. Maar wel kerken. Ze staan er overal als grijze, scherp geslepen granietrotsen. Het Ierse katholieke geloof is de cultuur van het arme en het propere, de goede intenties en de zonden. In Wexford Street gleed een oud nonnetje mij voorbij en ging de kerk binnen van de Whitefriar Carmelites, ik volgde haar tot aan een groot blauw vat. Daarop: Holy Water. Ieder mocht zich bedienen.
       Buiten maakte een travestiet van vijftig misbaar op het trottoir. Hij sprak iedereen aan: ???Do you really want to see me? Is it nice to admire me???? Hij bekeek zichzelf nieuwsgierig in de goedkope vitrines van The Liberties. Hij smulde van zichzelf: zijn stoppelbaard was ros, zijn lippen roze gestift. Het was van dat harde giftige snoepzakroze, van dat roze van duizenden kleine meisjes die Barbieroze rondlopen in deze stad, van goedkope parfums, en bij uitbreiding van hun mama???s.
       Het was exact ook het roze dat in grote bollen geschilderd was op de muren en de deur van de Francis Bacon Studio. Het atelier was helemaal heropgebouwd in het museum The Hugh Lane. Bacon haatte Ierland en vluchtte naar Londen. Na zijn overlijden werd zijn atelier in Londen zorgvuldig ontmanteld en in Dublin weer opgebouwd. Een archeologische reconstructie, met verfblikken, borstels, sokken, verknipte doeken, keukenrestjes, kranten en knipsels, gemorste verf, peignoirs, de schildersezel natuurlijk.
       Wonderlijk hoe voorwerpen kunnen staan voor een persoon.
       Ja, het was dat roze. Het roze van lichamen.
       Bacon haatte Ierland. Hij vluchtte, zoals uit Ierland kunstenaars wel vaker doen, ver weg. Joyce vluchtte voor het nationalisme en de katholieken. Net zo haatte Samuel Beckett de Ierse politiek en religie, hij volgde Joyce naar Parijs en werd zijn secretaris. Shaw verhuisde naar Londen, de briljante dandy Oscar Wilde naar Oxford en Londen.
       Vreemd toch, bedacht ik, hoe die 3,5 miljoen Ieren zo trots kunnen zijn op hun geschiedenis van armoede, hongersnood en gevluchte kunstenaars. In de hotelkamer keek ik naar een Ierse tv-zender: jongens en meisjes dansten in Ierse klederdracht, oude venten keken toe op stoelen. Veel geklepper en gestamp van hun zware schoenen. Dikke roze kuiten met blonde haartjes. Weer dat vreemde, bleke roze.
       Heb jij iets met Ierland? Heb jij iets met roze? Nee, ik bedoel eigenlijk: vind jij ook dat de werkelijkheid ons zo onbeschaamd lichamelijk verschijnt?

Koen