Dag Paul,

In een nachtwinkel in The Liberties kocht ik een schriftje voor kinderen die leren schrijven. Fors gelijnd, met een interlinie van anderhalve centimeter. Kon ik maar zo elementair schrijven, droomde ik, alsof niets eerder geschreven was. En dan schrijven in het midden van het blad, bovenaan, de eerste letter, en daaronder nog meer letters, nog steeds gecentreerd,

                                                               O
                                               tell me all about
                                Anna Livia! I want to hear all
            about Anna Livia.
       Zo begint Anna Livia Plurabelle, het boekje dat Joyce schreef in 1930 over de rivier de Liffey. Op mijn hotelkamer schrijf ik die woorden over, ik tekende de letters, de karakters met de schreefjes en ook hun vlekkerigheid bestudeerde ik om ze geheel te doorgronden. Joyce zei over deze tekst: ???it is an attempt to subordinate words to the rhythm of water???. Het bibliofiele boekje Anna Livia had ik gekocht in het James Joyce Museum in Sandycove. Ik bladerde door de tekst, verstond die maar half. Of misschien nog minder. Maar alle woorden vloeiden.
       Het James Joyce Museum van Sandycove bevindt zich in de Martello Tower aan de rand van de Dubliner baai. De Martellotoren is plomp en laag; ooit werd hij gebouwd om Napoleon buiten Ierland te houden. Ik weet niet eens of dat laatste gelukt is.
       In dit museum heerste een joyeuze Joyceverering: de gitaar van de schrijver, zijn portefeuille en zijn wandelstok, eerste drukken van zijn boeken, een sigarenkoker, een groen dodenmasker en ook nog een wit dodenmasker. Er was de frivool gekleurde das die Joyce cadeau deed aan Samuel Beckett, authentiek verkleurde brieven, met kleine papiertjes erbij die vermeldden wie wat schonk. Het kon niet op. Joyce overnachtte hier op deze plaats enkele dagen bij zijn vriend Oliver St. John Gogarty, hij was er trouwens niet echt welkom. Ik stond te kijken naar een stuk beton dat gered werd uit het huis in Eccles Street 7. Het personage Leopold Bloom zou dus hierover gestapt zijn. Alle objecten waren zeer ironisch, maar de commentaren niet.
       (Ik moest de hele tijd aan je gedichten denken: de vrolijke eenzaamheid, de mislukte pogingen om geesten op te roepen, het theatrale ???)
       Ik raakte de reiskoffer van Joyce aan die je niet mocht aanraken. Op de eerste verdieping werd stuntelig gepoogd de openingssc??ne van Joyce??? boek Ulysses te tonen: een hangmat, een tafel met Guinnessflesjes en een medisch boek. Zelfs de nachtmerrie van de zwarte panter in het haardvuur, zoals beschreven door Joyce werd ge??nsceneerd.
       Hoever kan men gaan in het liefhebben van boeken? Hoe magisch zijn voorwerpen? Hoe geloofwaardig kunnen we zijn in het opladen van voorwerpen met literaire wetenschap?
       Boven op de toren had ik uitzicht op de snotgroene baai. Met fluorescerend blauwe verf was beneden op de rotsen een badplaats afgebakend, de Forty Foot Pool. Oude mannetjes stapten langs ijzeren relingen het water in. Er hing een opschrift ???Togs must be worn???. Vroeger kwamen mannen hier naakt baden, net als het personage Mulligan van Joyce, maar nu waren er ook vrouwen die zonder veel poeha hun ijskoude badpakken ruilden voor grote witte beha???s. Ze lachten, ze waren oud en gezond. Het was een feest van versleten onderbroeken.
       Een badinrichting maken door rotsen blauw te schilderen. Een literair museum bouwen door sc??nes uit een boek te verbeelden. Beste Paul, kunnen we het hebben over een kunstwerk dat een leugen is? Probeer jij soms een of andere glanzende werkelijkheid binnen te smokkelen in je po??zie?

Koen