De man die zich Caspar David Friedrich noemt raakt de man zonder geheugen aan, zoals hij eerder, wie weet hoe lang geleden, een meisje aanraakte op een binnenplaatsje. En de man zonder geheugen begint te trillen en te stotteren, te schokken en te schudden in zijn stoel. En in zijn hand heeft hij nog steeds een pen, en de hand met de pen trilt en schokt en schudt over het papier. De hand krast door zijn eigen woorden heen. De pen doorsteekt het papier, het papier scheurt en de man blijft schudden en schokken terwijl de stukken papier in het rond vliegen.

Wat is dit? Waarom doet die gek dit? Wat doet hij nu met die andere man?
       Ik weet dat ik dit moet stoppen. Het is een volkomen geschift verhaal dat die man me vertelde. Iets over de dagen, dat ze op zijn. Dat ons leven zou moeten zijn als dat van die man zonder geheugen. Omdat we dan de dagen beter zouden waarderen.
       Nu houdt die gek die arme man vast. Het lijkt wel of hij ergens naar op zoek is, in die man. Alsof hij hem leeg probeert te trekken.
       De meedogenloze, onaanraakbare man brengt zijn mond naar de mond van de ander en ik weet wat hij met het meisje gedaan moet hebben. Dit, dit genadeloze leegslurpen was het, en deze keer moet ik het voorkomen. Dus ik trek uit alle macht zijn hoofd naar achter, ik trek hem aan zijn haar van de andere man weg en ik roep naar Micha en naar Lisel, die toch ergens buiten moeten zijn. Ik roep hun namen en mijn roep wordt een dierlijke kreet als ze maar niet binnenkomen.
       Ik klauw de man in zijn gezicht om hem van de ander af te houden. Dan komt Lisel binnen. Waarom blijft ze in de deuropening staan?
       Micha komt achter haar aan, hij duwt haar aan de kant en voor ik kan bedenken wat er gebeurt, laat Micha iets blinkends in de man ploffen. Micha heeft een vonk, een mes in zijn handen en hij steekt de genadeloze man keer op keer in zijn ribben.
       Pas als het bloed me in mijn gezicht spat, laat ik los en wankel ik naar achter.

En zo dwarrelt het dagboek in snippers op de grond. En de stukken worden vertrapt in een bizar dansje voor twee heren en een jongen.
       Er komt een meisje binnen, dat op haar beurt weer aan de kant geduwd wordt door een tweede jongen. De tweede jongen is veel ouder dan hij lijkt. Hij is zelfs zo oud, dat hij zeer binnenkort zal sterven.

Oh. Oh. Oh.
       Wat een subliem gevoel. Iemand steekt een mes tussen mijn ineens al te menselijke ribben. En nogmaals, nogmaals, nogmaals.
       Nu begrijp ik pas wat erotiek is. Ik zou het mes wel willen omhelzen.
       Alles gebeurt tegelijk. Ik probeer mee te nemen van de man zonder geheugen wat ik kan. De jongen probeert me van hem los te rukken. Hij gilt tegen me. Hij klauwt met zijn nagels in mijn gezicht. Dat leidt me af. Het zorgt ervoor dat ik niet effici??nt te werk kan gaan. Bovendien is het moeilijk navigeren in het hoofd van de man zonder geheugen. Ik kom telkens voor een enorme leegte te staan. Alsof elke route die ik volg mij bij een vreselijke afgrond brengt.
       Er moet een overkant zijn aan deze kloof. Het moet.
       Dan glijdt het mes door mijn vel.
       Ah.
       Toch kan ik het niet laten gebeuren. Laat ik het leven uit dit lichaam vloeien, dan kom ik nooit meer thuis. Dan is mijn missie mislukt. Evenwel raak ik in de verleiding.
       De erotiek van uw verwekking heb ik nooit begrepen. Uw verscheiden echter is een ongekende ervaring. Het is een duizelingwekkend vergeten.


Lees meer in hij zal door alles heen groeien.