Hij dacht altijd dat het zijn boom was. Lieve oude meneer Nakazato dacht het, zijn persoonlijke boom. Negentig jaar had hij kunnen worden, honderd misschien, als hij die boom maar uit zijn hoofd had gezet.
       Het is altijd onze boom geweest, zonder discussie. De boom van onze kleine gemeenschap in Mitake. Het is een beetje triest als je er stil bij staat. Nakazato was niet eens zo heel oud. Niet als je het vergelijkt met de boom.
       Het is een beetje grappig eigenlijk. Hoe kan iemand van bijna vijfentachtig beweren een levend iets van meer dan duizend jaar oud te bezitten? Je zou denken dat mensen wat meer respect willen tonen voor zo???n dierbare boom.
       Vooral mensen die zoveel meegemaakt hebben als de oude Nakazato. Chef van het treinstation van Mitake voor meer dan veertig jaar. Vader van een magere dochter die op een blauwe maandag van het perron sprong. Recht voor zijn ogen, zeggen ze. Een magere dochter die hem een gezonde kleinzoon achterliet, Fumio, jonge meneer Nakazato.
       Nu is de jonge Nakazato ook niet zo jong meer, chef van het treinstation van Mitake voor bijna twintig jaar. Ja, in Mitake worden jobs overge??rfd.
       Ik denk dat het probleem met de oude Nakazato helemaal terugging tot de oorlogsjaren. Als soldaat had hij van die rare dingen gedaan op Java. Ze zeggen dat zijn verstand in die tijd een knak had gekregen.
       Of misschien was het omdat er geen vrouwen waren in dat huishouden. Geen vrouwen bij de Nakazato???s sinds dat gekke wijf onder de trein sprong. Fumio had voor zichzelf een deftige bruid moeten zoeken toen hij de kans kreeg.
       Het zou me niet verbazen dat het aan die oude vent lag, dat die het idee van Fumio en mij niet zag zitten. Was mijn gezicht te rond, mijn gebit te schots en scheef? Misschien zou ik dit allemaal niet moeten vertellen. Misschien zie ik alles verkeerd, ben ik nog altijd aan het rommelen met de scherven vanbinnen.


Lees meer in De bloemen