Merk hoe de zon van zijn tred
                                      zijn stralen oplegt aan het land,
                                      grondwater opwellen laat
                                      en schuimen aan wortel en knol,
                                      kelken hun bloemen ontlokt,
                                      gulheid haar zaaddoos uitdrijft,
                                      en uitstuitert in elke voor.
                                      Op de akkers van onze trots
                                      zwelt hij de rijping door het graan
                                      De buffel broeit hij tot lust
                                      en biedt hij de maat voor zijn tamp.
                                      De wee??n waarmee straks het kalf
                                      de levenskring in wordt geperst
                                      ontlenen hun kracht aan zijn pas
                                      en ook ons lot zit strak
                                      onder zijn voetboog geklemd.
                                      Zijn stap begeleidt ons gestaag
                                      vanaf het uur dat hij ons
                                      van tussen de kussens bonkt
                                      en wij gaan zitten, de nap
                                      geklemd in de hoek van de arm
                                      dat die niet van de tafel aftrilt
                                      tot wij ons neerleggen, hij
                                      geen kans biedt aan zinloos gepeins
                                      dat ons de slaap zou verdoen.
                                      We weten niet wat hij daarginds
                                      in onze naam verricht.
                                      Soms zien we ???s nachts uit het raam
                                      hoe zijn gebochelde vorm
                                      bokkig de horizon bestijgt
                                      tussen de stofwolken waarmee
                                      hij zijn toewijding omringt.
                                      Als wij overdag bij de grens
                                      per ongeluk stuiten op zijn pad
                                      dan vinden wij niet veel meer
                                      dan rossige vlekken in het zand
                                      waar hij zijn voet heeft gezet.
                                      De mieren die op zijn rug
                                      wonen, reinigen elk spoor
                                      van het werk dat hij voor ons stelt.
                                      De vreemdste verhalen gaan rond.
                                      Er zijn er die zeggen, de klei
                                      waaruit hij getrokken is mag
                                      dan anders zijn dan die van ons,
                                      toch is hij gebaard, niet gemaakt.
                                      Het woord dat op zijn tong
                                      zijn leven in gang zet is trots.


Lees meer in De bloemen