[Wat voorafging:
Hij: Thomas, boerenzoon, miraculeus genezen van aids, schijnbaar door tussenkomst van de Heilige Antonius.
Zij: Lise, dochter van een verdwenen industrieel, intiem met de profeet Jesaja, betrokken bij de roof van een uniek aidsserum.
Samen: op de vlucht door het noorden van Frankrijk, achtervolgd door de gestoorde (ex-)kapitein Camus (die een kogel door z'n hoofd kreeg bij de overval), de huidige snorrenkapitein Bergson, het gangsterduo Sartre & De Beauvoir en een cameraploeg van Blondel Infotainment.
In hun bezit: een capsule met het serum en een urne met de as van Alex, het vroegere vriendje van Lise, en doodgeschoten bij de roof.
Op dit moment in het verhaal aanbeland: Lise en Thomas hebben onderdak gevonden bij de bejaarde Mevrouw G. en haar kompaan Florian.
De verteller: een mysterieuze honderdjarige man, vanuit Mexico.]


     ???Ik ben miss Grant, mevrouw, en dit is mijn broertje.???
       ???Miss Grant, miss Grant!??? riep lady Helena, terwijl zij het meisje
       naar haar toe trok, haar handen vatte, en tegelijk de gezonde
       wangen van de knaap kuste.
       ???Wat weet gij van de schipbreuk van m???n vader, mevrouw????,
       hernam het meisje.
       ???Leeft hij nog? Zullen wij hem ooit terugzien? Spreek, ik smeek
       het u!???
       ???Lief kind!??? zei lady Helena, ???de hemel beware mij, dat ik u in
       deze omstandigheden een onberaden antwoord zou geven; ik
       wil u met geen bedrieglijke hoop vleien ...???
       ???Spreek, mevrouw! Spreek, ik kan alles horen!???
       ???Lief kind,??? antwoordde lady Helena ???de hoop is zeer gering;
       maar met de hulp van de almachtige God is het mogelijk, dat
       gij uw vader nog eens terug zult zien.???
       ???Mijn God, mijn God!??? riep miss Grant, die haar tranen niet kon
       bedwingen, terwijl Robert de handen van lady Glenarvan met
       kussen bedekte.
       Toen de eerste vlaag van deze droeve vreugde een weinig bedaard
       was, stapelde het meisje de talloze vragen opeen; lady Helena
       vertelde haar de geschiedenis van het document, hoe de Britannia
       op de kusten van Patagoni?? vergaan was,...
       Jules Verne, De Kinderen van Kapitein Grant, ???Deel 1: Zuid-Amerika???,
       1868.


Soms wou Lise iets zeggen, of schrijven. Maar hoezeer ze de woorden in haar hoofd zocht, het enige wat ze zag was wit. Ze kon niets bedenken, niets verbeteren. Het blad was een ijswoestijn. Daar waar boeken eindigen. Ze maakte dagenlange tochten door de sneeuwvlakte. Zelfs de lucht was wit.
       Aan de reis komt nooit een einde, omdat aan een reis geen einde komt, want de reis kent geen einde. Mentaal Antarctica.
       En toen, na een winterdroom, een lentedroom, kwam Lise de trap af. Ze was alweer veranderd. Ze had een nieuw gelaat gekregen. Een ander vel. Een volgende doos was geopend. En deze keer had Lise het helemaal alleen gedaan. Doos N?? 3.


En vlug werd ze beter. Ze at en dronk en kreeg opnieuw maandstonden. Ze sprak zachtjes. Haar stembanden, haar tong waren ruw. Ze likte de kloven in haar lippen.
       Lise vertelde Thomas alles wat hij niet wist. Ze toonde hem de titanium capsule met het serum dat ze al die tijd verborgen had gehouden. Ze keken ernaar maar eigenlijk was er weinig aan te zien. Zoals een urne met as. Je kijkt ernaar. Het is ooit iemand geweest die meer voor je was dan alleen maar materie. En alles wat ervan overblijft ???
       Ze waren lang genoeg in Laon gebleven. Lise was hersteld. Het werd tijd om verder te gaan en eindelijk dat laatste deel van hun tocht aan te vatten.


En dan ineens stond hij daar.
       Thomas en mevrouw G. waren het huis uit, voor het eerst in maanden, zolang had hij zich verscholen voor de Dienst. En nu stond mevrouw G. met Thomas in de supermarkt en kochten ze zomerkleren.
       Hier had de Kapitein op gewacht.


Lees meer in Diclit