Zoals het is gemaakt

Een steen valt van een steiger. Verspilde zwaartekracht.

Als het zo simpel was, hadden we de kinderen allang

voor het eten binnengeroepen. Verhaal rond.

De werklui echter hangen verspreid door de straat

in hun eigen zwijgen vastgelopen. Luister.

Hagel op een leeg vat ergens waar gewerkt wordt.

Niet hier. Geen veld geen windstilte.

Een harde knak verpest het lekkere briesje.

Verderop winnen de gesprekken, hier het nagelbijten.

Wat moeten ze anders eeuwig doen?

Zo is het iedere avond. De bazen komen langs, fluitend

tussen de tanden. Ze hadden onze sigaretten

maar onze sigaretten hadden het te druk

met kinderen tellen, wilden nog een vuurtje.

Te laat. Dieren dringen het huis binnen. Wekken

grensverkeer. Slaap komt niet voor ze op

komt voor niemand. We zoeken zware beelden

al wat ons verlamt en neerslaat. Hoe moeilijk morgen ook

de zon zal werken, wij zullen er wederom zijn.

Kinderspel

De jongens verhuisden het slagveld

naar de voorkamer

lieten de meisjes achter

in het bos, tussen de gesprongen stoelen.

Ik had middagstilte besteld maar vertraging alom.

Brak bij de buren de radio uit, ik schreeuwde

links en rechts door de minuten heen

kan de dag ook in zo???n doodstille seconde?

We moeten een vader schieten

riep ik de troepen bijeen in de hoop op

veel tong uit de mond en geen woorden meer

maar voor er geschoten kon lieten zij merken

moest nog iets stuk.

We gingen alles kopen wat

in onze vingers kon verpulveren en te eten was

ons makend dat we groter worden.

Werden we groter?

De kruimels wezen alle kanten op.

Het waren net hersenen die wij niet langer

konden horen in ons hoofd.

Schatjes waren het, vingerkootjes

buigend tot konijnen op de witte muren

en voorop

de modder in alle plooien proppend

luid zingende piraten.

Ik wilde graag geloven dat ze gelijk hadden.