Dus ik ben ongeveer in Rosebud Valley. Mijn lichaam zinkt in een hotelbed met een veel te zachte matras. Er liggen gescheurde bijbelpagina???s rond het bed. Ik ga rechtop zitten in kleermakerszit, voel de zweetdruppels over mijn rug stromen en mijn pori??n naar lucht happen. Een raar gevoel, net niet pijnlijk, alsof er iets uit me wil opstijgen en de ruimte in zweven. Ik zie mijn armen die prikken van het zweet dat in de wondjes bijt. Kleine rode stipjes. Ik zie mijn benen die gekruist zijn op zo???n goddeloze, kwetsbare manier. Het is bijna beledigend.

Ik besef het opeens, terwijl rechts van me het pakketje op de matras ligt, de vriendendienst die ik van Eric Tate heb gekregen, vol grote pupillen en beloften. Ach. Ik zou bewegen, maar mijn hand ??? ik ben een blok vlees in kleermakerszit en ik zink langzaam in deze matras met pisvlekken. Misschien zak ik er wel helemaal doorheen, wanneer ik lang genoeg wacht. Ik besef plots dat dit is hoe het voelt. Ja, knik ik, zo voelt het om niet te leven en in de plaats daarvan heel langzaam te sterven. 

Ik weet waar het allemaal verkeerd gelopen is.

Niet in Rosebud Valley. Daar komt het goed.

Ik bind m???n arm af, klop om een ader te zoeken. De arm is blauw en doet te veel pijn.

Ik injecteer wat van het pakketje in m???n enkel.

Ergens in Los Angeles. Daar liep het fout. Daar loopt het nu fout.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 2.