Urenlang rondlopend, verslagen en/of uitgeput door vele van de steile heuvels en stralende zon en kasseien en drank op het middaguur, raakte die stupide, dronken toerist van een Scarton uit Endeland (sic) de weg kwijt in een ver en min of meer verzonnen land dat Lisboa heette. Uiteindelijk ??? de zon begon net onder te gaan ??? gaf hij het ook op toen hij op een vermoedelijke fata morgana stuitte van een binnenplaats/tuin waarin hij op zijn knie??n zeeg en vol en diep sliep op de nederige grond (gras), de hele tijd wijl enkele Pauwen in de doelloze middagrichting om hem heen scharrelden, alsof die legendarische wezens maar al te goed wisten dat het feitelijke verhaal waarin zij opdoken eigenlijk nog moest beginnen.

Toen de Scarton uren later wakker werd, was dat met een bijkomende kater, plus eveneens verdriet, smart en talrijke Alaramkreten (sic), want wijl hij sliep was zijn rug-/plunjezak of van dien aard gestolen door een onbekende, ronddolende fielt. Eenmaal bij dit erbarmelijke tafereel geroepen bestookten de bewakers van die fata-morganatuin hem (Scarton, die toeristengozer) onmiddellijk met talrijke vragen en opperingen aangaande het onderwerp of hij zeker wist dat hij echt en werkelijk beslist de tas/rugzak wel bij zich had dan toch, of was dit heisa een onschuldigers vergissing, iets waarvoor een andere veel meer simpeler en minder melodramatische verklaring te berde zou kunnen komen, bijvoorbeeld; Had hij zijn tas niet in een Hostel achtergelaten, of zo, of in de Garderobe van het Stedelijk & Historisch Museum van Lissabon of enz. En hij (Scarton, met de tas die zogenaamd was gestolen) wachtte tot ze klaar waren met het ouwe hoeren vraagde hen toen of ze naar zijn wang alsjeblieft wilden kijken als staving van zijn verhaal, en wees naar zijn vel daar waarop de indruk van een rits en de textuur van zijn rugzak onvolkomen was uitgebeeld van dat de tas pas nog had gediend als zijn ge??mproviseerde kussen, zijn wang een vervagende registratie van het gestolen (of in elk geval of anders nu afwezige) voorwerp dat hij als iets heel dierbaars had gekoesterd.

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2015 4 of op eLinea.