Hans Groenewegen (*1956) is dichter en essayist. Zijn po??zie is samengebracht in Grondzee (2000), Lichaamswater (2002), en gingen uit sterven (2005), en zuurstofschuld (2008). Zijn beschouwelijke essays zijn als kritieken en kronieken gebundeld in Schuimen langs de vloedlijn (2002), en in Overvloed (2005). Hij is als samensteller en redacteur verantwoordelijk voor historische publicaties over Hans Faverey: Die zo rijk zijn aan zichzelf (1997); over Lucebert: Licht is de wind der duisternis (1999); over Kees Ouwens: En gene schitterde op de rede (2002); en (met Hans Vandevoorde & Anne Marie Musschoot) over Karel van de Woestijne: Al ben ik duister, ???k zet me glanzend uit (2007).