Van Liza is nog geen sprake; zij zit nog met haar manuscript te worstelen en te knuffelen, dicht de deur van haar ouderlijk huis, open haar hart voor knappe jonge mannen en vrouwen, porseleinen herten.

De gedachte echoot: heb hem toch al eens eerder gezien.

Caf?? Lava, Praag: de muren lijken op snoepglazuur, roze en roomwit. Kool met worst op de borden. Van die kleine bolletjes ijs, heel precies op je bord geplaatst, want de manier waarop ze smelten, heeft volgens de chef een diepere betekenis.

(Buiten ligt Praag zoals ik me het steeds herinner, zo is het gefossiliseerd in mijn herinneringen, als opgedroogd met grijze plastic folie erover en daarop de miserabele regendruppels ??? niet de stad zelf maar haar oppervlakte is nat, alleen haar verschijning op postkaarten. Druilerig en verward en argwanend ??? )

 zo stommel ik het caf?? in.

De volledige tekst lees je in de papieren versie van DW B 2017 2.