Dus ik kon haar de magische schoenen niet geven, al wilde ik het.

Eens in de zoveel tijd ontving ik nog een brief van haar, een echte brief, zoals bijna niemand die nog verstuurt, haar artistieke hanenpoten op de envelop gekromd en haast onleesbaar. Het lukte haar nooit om in te schatten hoeveel ruimte er nodig was voor het adres, haar letters waren groot aan het begin en kleiner aan het einde.

Ze was degene die me leerde hoe ik me moest opmaken, hoe ik mezelf met eyeliner, mascara en rouge een gezicht kon geven. In de spiegel zag ik iemand anders, ze zei: ???Het maakt je meer jezelf.??? We aten waterijsjes die te snel smolten en dan plakten in mijn hand. Op straat wees ze me jongens aan en vroeg: ???Zou je met hem ...???? Soms stelde ik dezelfde vraag, ze antwoordde altijd en zo luid dat de jongen haar zou horen; desnoods herhaalde ze haar oordeel nog iets harder tot hij omkeek. Zelf kon ik alleen maar giechelen: de voorlichting op school bleef altijd onbegrijpelijk, hoewel we in de klas minachtend pretendeerden dat de docent al te plechtig deed over het vertellen van een geheim dat we al lang kenden. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van dit nummer.