Het krabben is weer terug. Wanneer we televisie kijken en ze denkt dat ik niet oplet, zie ik het vanuit mijn ooghoek. Wanneer ik bijna in slaap val op de sofa, hoor ik het heel zachtjes. Wanneer ik uit de studeerkamer kom, ruik ik de geur van huidschilfers. Rune krabt zich weer, aan haar armen, benen, nek, tot ze overal rode strepen heeft. Als ik vraag of het terug is, roept ze van niet en gooit ze de hele dag met de deuren.

In de woonkamer hangt een schilderij van een Afrikaanse savanne, oranje in de avondzon. In het hoge gras vind je de silhouetten van allerlei dieren die je alleen ziet wanneer je van heel dichtbij kijkt. Vroeger stelden we ons voor dat we daar samen rondliepen, Rune een antilope en ik een leeuw of een jachtluipaard; soms was zij een okapi en ik een giraf; op nog andere dagen, wanneer ze zich niet goed voelde, was zij een muis en ik een olifant. We jaagden op elkaar doorheen het huis. Liefst ???s avonds, wanneer de zon schuin naar binnen viel en alle kamers al even oranje gloeiden als het schilderij.   

Maar nu is het krabben dus weer terug en jagen we niet meer op elkaar. Het behang komt los van de muren, de vuilniszakken raken sneller vol, de deuren klemmen. Aan zulke dingen merk je dat ze zich weer krabt. Mijn haar wordt slap en dof, ik plas veel vaker naast de wc, ik moet veel meer over het puntje van mijn neus wrijven. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 4.