Ik wacht op Boon.

Ik zit aan de deur van mijn kamer, gehurkt. Ik houd, zoals een echte Azteek, een kom pis in mijn hand, en ik wacht nog steeds op Boon. Het huis is blauwig donker.

Ik ben een spin met blauwe kralen op mijn poten.

Waarom komt hij niet? Is het de kom die naar de asperges van daarstraks ruikt? Is het Tamarindes te grote neus? Zijn het haar te brede kaken?  Haar gestriemde dijen? Ik kon ze zien toen we samen in bad gingen. Toen wees ik naar haar dijen en zei dat het net zweepslagen waren, zoals mijn familie gevoeld moet hebben. Ze zuchtte, wreef met haar hand over haar kroezelig driehoekje en zei: ???Paplou, wij zijn je familie.???

Ze giet altijd zeep met karamelsmaak in bad, maar ik mag er niet van drinken.

De zon schijnt op de maan en de maan kruipt door het raam. Tamarinde is niet ??cht mijn zus. Dan zou ze, samen met de rest van mijn familie, offers brengen aan de maan. De keel van een maagdelijke ree doorsnijden en zichzelf insmeren met het bloed, haar lendenen schilderen in de kleuren van oorlog. Mooie dingen ontmooien, dat zou mijn familie doen wanneer de maan door het raam schijnt. Dat wil ik ook doen.

Dat weet ik, maar waarom Boon niet door de gangen sluipt, waarom hij niet naar Tamarindes dijen verlangt, dat weet ik niet. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 3.