Vijf handen reiken omhoog uit de tafel. Vijf handen, halfopen en spierwit in het licht van een schijnwerper. Het gekraak van pepernoten. Zaïre heet ze, en ze kijkt naar de handen. De man aan de bar zei dat ze naar chocolade moest smaken – praliné, om precies te zijn. Ze neemt nog een pepernoot, en deze is bijzonder, want ze blijft zweven, of ze scheurt spontaan uit elkaar. Dat moet wel, geen twijfel mogelijk. Dat is hoe de wereld werkt. ‘Ooit lukt het’, fluistert ze, en plet het koekje tussen haar blote hiel en de vloer van het atelier. Aan de muur hangen tientallen handen, vol Arabische en Hebreeuwse tekens en exotische planten en patronen. Hennaversieringen van een oosters meisje, pas verloofd. Ze neemt twee handen van haar werktafel en gaat voor de spiegel staan, in de eerste positie van het ballet: handen voor het lichaam en de voeten naar buiten. De mond in een glimlach en de ogen dwalend over haar naakte lijf; rank en de kleur van praliné. De gipshanden raken elkaar.

Ze zeggen altijd dat we naar ons lichaam moeten luisteren, maar naar de wereld luisteren is even belangrijk. Als kind lag ik soms op de grond en hoorde de wereld draaien: het druppelen van de radiator, het gemurmel van het koelkastje, de vogels die ik wel mis omdat ze tfie tfie deden, soms ook de wind, die schuimiger was dan hier. Maar vooral het kreunen van de aarde. Ze gooit een van de handen in de afvalbak, gaat zitten en legt de bijbel op haar schoot. Ze leest enkele pagina’s en fluistert: ‘Alzo zegt de Heere HEERE: Gelijk het ganse land verblijd is, alzo zal Ik u de verwoesting aandoen’. (Ezechiël 35:14) Ze knipt het vers uit, neemt een penseel en doopt het in purperverf met goudschilfers. Ze draait de verf in spiralen rond haar vingers en zo wordt ze een hemellichaam. Celestiaal. Céleste, als ze haar naam kon kiezen. Plak me aan de hemel, of aan de muur als je niet hoger kan. 

Het vervolg van deze tekst lees je in de papieren versie van DW B 2016 1.