Twee foto???s. In mijn werkkamer zijn ze allebei met duimspijkers tegen de wand geprikt. Ze hangen er naast elkaar en op ooghoogte ??? als ik rechtsta tenminste. De ene is een groepsfoto, in zwart-wit. De andere is een landschapsfoto, in kleur, van een grote vijver die omzoomd is met  gras en struiken en loofbomen. Het ovaalvormige wateroppervlak van de vijver weerspiegelt zowel de blauwgrijze wolkenhemel als het omringende geboomte. Of nee, goed kijken. Geen vijver. Een kleiput is het. Als klein kind ben ik bijna verdronken in die kleiput. Meer dood dan levend heeft een oom mij toen uit het water gehaald. En dat mocht ik van hem vooral tegen niemand zeggen. 

 Maar laat ik bij de les blijven en mijn aandacht vooral richten op eerstgenoemde foto van acht mannen die samen staan te poseren tegen een achtergrond van witgeverfde verandadeuren en een gedeeltelijk opengeschoven overgordijn. Kijk, hier heb je ze. Over deze acht mannen gaat het nu. 

En het eerste wat mij bij de aanblik van dit achttal te binnen schiet is: Time flies. Tempus fugit.  Avec le temps, va, tout s???en va. Daarna, als ik hen aandachtiger bekijk:

•  Literatuur, auteurs, collega???s.
•  Claus & Co.
•  Een foto die ook thuishoort in de archieven van het Letterenhuis in Antwerpen. 
•  Alle acht zijn ze tamelijk informeel gekleed. En vier van de acht zijn brillendragers.

Brilmonturen naar de mode van de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw: enorm groot dus en van min of meer hetzelfde model als de bril die Wilfried Martens droeg toen hij premier was. De karakteristieke, diepliggende spleetogen van Martens. En de tic waarmee hij, als hij op tv kwam, met zijn ene hand voortdurend zijn afzakkende, enorme  bril terug bovenop zijn  neusbrug schoof. Woog die bril dan zo zwaar?