In een lage gang met spotlichten in het plafond haast ik me naar een steeds groter wordende rij. Een zweem gebraden vlees vermengt zich met de geur van kantoortapijt. Een flard Latijns-Amerikaanse ritmes zwelt aan en sterft weer weg. Voor me wacht een jonge vleermuis, een puisterige puber in zwart gewaad, plakkerig haar met uitgroei. Achter me staat een man van middelbare leeftijd in lubberende spijkerbroek, de hemdsmouwen opgerold, vast een leraar wiskunde of een ICT’er in een groot bedrijf. We knikken elkaar minzaam toe. Een paar minuten terug stonden we allebei wat verloren tussen machines met festivalmunten en een meters hoog beeldscherm waarop een klarinettist met grijze krullen en dichtgezogen wangen frivole loopjes blies.
        ‘En hier?’ zegt een vrouw kijkend naar de rij, haar pas inhoudend.
        ‘Zorn at Sixty Song Project’, leest de man naast haar, zijn hand in haar kontzak, turend in zijn telefoon.
        ‘Ik lust wel een sateetje’, zegt ze.
        Als ik de zaal inloop, rennen twee jongens me voorbij naar de eerste rij. Vlak voor de geluidstechnici kies ik een stoel uit. De dame van de organisatie op het podium houdt het kort.
        ‘Jullie weten voor wie jullie hier zijn’, zegt ze glunderend. Negen muzikanten komen op, in hun kielzog John Zorn met zijn hoornen bril en onafscheidelijke camouflagebroek. Uit mijn jaszak vis ik een plastic doosje. Mijn op maat gemaakte oordoppen. In ‘The Song Project’ zal sinds jaren ook muziek van Naked City weer live te horen zijn. En die kent geen genade.

Het vervolg lees je in de papieren versie van DW B 2013 5.