De toekomst heet aan de jeugd. Desillusies en ontgoocheling hebben nog niet aangeklopt en men ruikt kansen voor een alternatief. Wat dat betreft kon de bestorming van Het Binnenhof na de dood van Pim Fortuyn niet tippen aan die van de Bastille: de recentst ge??taleerde woede was niet scheppend. De hoop die in jongeren wordt gesteld, ligt op het vlak van positieve verandering en vertoont trekken van een cultus. William Blakes uitroep ???Rouze up, O Young Men of the New Age!??? was Theodore Roszaks motto voor zijn boek over de counter culture. Die zou na het wegvagen van betuttelende levensbeschouwingen alles beter maken. Vooral met mei 1968, een datum die mede gemarkeerd is omdat betogers van toen er schier collectief afstand van hebben genomen.
        Dat Alain Badiou trouw aan die tijd proclameert, lijkt een grap, net zoals dat hij gespitst is op waarheid. Hij geeft niet toe aan een omcirkelen in al dan niet metafysisch getinte reserves, omdat hij op aarde recht wil doen geschieden. Badiou zegt: ???Poneer!??? Zoiets rijmt met de stelligheid die jongeren vertolken. Ze zijn ervan overtuigd dat de voorgaande generatie heeft gekozen voor verschraling en daarbij productieve nieuwe tendensen versmaadt. Dat niet wordt onderkend dat land eerst braak moet liggen voor het opbrengst geeft, ervaren ze als onrecht. Vadermoord is voor hen onontkoombaar, zoals zijzelf in penibele omstandigheden overleven. Door die rol van Job schemeren kunstenaarsclich??s heen, van onbegrepen tuberculeuze genie??n, arm als kerkratten. Paradoxaal genoeg lijkt hun vooruitstrevendheid een vorm van populisme, omdat ze iets vertolken wat basaal en waar is en dat breed zou moeten leven omdat het ingaat tegen de vermorzeling van waarden, rechten, welzijn en een eigen stem. Het leven van die vermetele voorlopers vertegenwoordigt niet zozeer een esthetisch universum zoals vermogenden en mainstream media dat uitdragen, als wel een rauwe echte wereld, gedeeld door de bevolking, voor zover die zich dat al bewust is.
        Aan het slot van een toespraak uit 1949 zei Lucebert dan ook:

Men zal ons niet ernstig nemen, hier en daar zal men ons toevoegen: schon dada gewesen. Goed, laat men lachen, laat het historisch besef gewesen gewesen zeggen. [???] De werkelijkheid is dat ik vanmorgen en vanavond niets gegeten heb en dat ik daarom dus wel revolutionair en tevens experimenteel te werk moet gaan.

Het vervolg van dit artikel lees je in DW B 2013 1 De lente.