Waar de verte gebleven is

De dag dat ik wakker werd met een glimp
wereldbevolking in mijn klokhuis, klopte
een elektricien aan met een verdeelsleutel
en herinnerde ik mij de dag dat ik ontwaakte

met aaibare bolbliksem in mijn bovenkamer.
Dromen schenen in ijsbakken uitgesorteerd.
Voor elk wat wils. De middag werd normaal.
Ik hervond mijn volksmond, maar herinnerde

me de gesmolten ochtend dat ik wakker werd
met het gewicht van de ongeplukte framboos
in mijn strottenhoofd. Vol rode vloeistof,
die ik niet drinken of uiten kan. Dat herinnerde

aan een eerdere dag, toen ik wakker werd in  
relatie tot anderen. Men praatte over rubber
of keukenzout. Ook ik droeg hier restanten van.
Zo bleek de zee geschikt om aan te denken

in metro???s. Een uitzicht zo onuitwisbaar dat
het deed herinneren dat ik eens ontwaakte
met een moeder als nauwsluitend maatpak.
Waardoor me te binnen schoot dat ik ????n keer

ge??ntimideerd werd door mijn beddengoed,     
toen ik nog maar net buitenbuiks was. Iets
moest ruimte maken. Iets in de ongeplukte
vrucht moest weg

om me immuun voor bloed te maken.
Toen herinnerde ik me de ochtend
dat ik vergat
dat ik ooit een verte in me droeg.

Lees de andere gedichten in DW B 2012 4.