Boogie Woogie into Town
Met de energie van iemand die zojuist een uiltje heeft geknapt en de sierlijke vastberadenheid van iemand die begint aan een nieuw hoofdstuk in haar leven, sprong Joy het perron van Brussel-Centraal op. Het was er een beetje donker en er hing een geur van verbrandingsgassen, afkomstig uit de mechanische ventilatie, en van gesuikerd deeg, uit de eveneens met diesel gestookte wafelkraampjes. De prullenbakken waren dichtgemaakt, zodat er vrolijk zwerfafval over de perrons waaide, dat steeds verrukt opvloog, even bleef zweven en dan uitgeput naar de grond klapwiekte. Waarschijnlijk zou een andere reiziger, met kreukelige regenjas, La Derni??re Heure onder de arm geklemd en een aktetas of een onbestemde gele envelop in de rechterhand, dit afval genadeloos ???rotzooi??? hebben genoemd. De meeste reizigers zien het station als een snel te nemen hindernis voor ze de trein in kunnen stappen die hen naar een mottig stadje vijf kwartier van Brussel brengt, waar ze hun werkdag kunnen afsluiten. Dat zijn dus niet de reizigers die aankomen en weten dat het echte werk nu pas gaat beginnen.
            Joy liet zich lekker niet be??nvloeden door de smoezelig ogende gangen en volgde de bordjes naar de uitgang. Ze liep de benedenhal in en keek omhoog, naar de brede trap, de imposante opstap naar de buitenwereld. Boven hing het bord waarop de aankomende treinen vermeld staan en Joy genoot van de plaatsnamen die zo on-Nederlands klonken. Zij kwam rechtstreeks uit Amsterdam, maar daar had iedereen wel van gehoord ??? dat was niet speciaal. Denderleeuw, Sombreffe, dat was exotisch. Ze voelde een warm vakantiegevoel door haar lichaam trekken toen ze besefte dat ze hier misschien naast iemand stond uit Saint-Ghislain of Boortmeerbeek. Globaliseer je wereld! Links van het bord straalde daglicht door de poort naar binnen, er scheen een monter zonnetje. Binnen dat felverlichte vlak dwarrelden stofjes opgewonden heen en weer, werd het reli??f op de muren scherper uitgelicht en knepen reizigers hun ogen tot spleetjes. Langzaam, alsof het iets sacraals was, zette Joy haar voet op de eerste trede. Die bleek haar gewicht makkelijk te kunnen dragen. Nog een trede. De derde ook maar. Aan beide zijden werd ze voorbijgesneld door fladderende jassen, strak gesneden colberts en zelfbewuste windjacks, met daarin bellende ambtenaren, duur geurende zakenvrouwen en stoer kijkende jongens met Arabische ouders, die zowel aan het bellen waren als duur aan het geuren. Het stoorde haar, want dat kende ze al uit Amsterdam. Ze had op meer verschil gehoopt. Waar bleven de blinde slangenbezweerders, de harige portretschilders en de getaande zeehondenjagers die je in een buitenland verwacht? Hoewel, wat kon ???t haar ook schelen. Er waren in ieder geval veel minder Britse toeristen met een T-shirt van coffeeshop The Bulldog.


Lees meer in Mijn Amerika.