Jaargang 2010 van DW B heeft wat met de States. Na dit juninummer volgt de aflevering Shakespeare in America, samengesteld door Johan Reyniers. De presentatie ervan heeft plaats op vrijdag 24 september, in samenwerking met het tijdschrift voor podiumkunsten Etcetera, naar aanleiding van een opvoering van Nature Theater of Oklahoma in het Kaaitheater te Brussel.

Redacteur Arnoud van Adrichem, samensteller en inleider van het nummer dat u nu in handen hebt, is gebiologeerd door Amerika, ook al omdat hij er door een panische vliegangst misschien wel nooit zal geraken. New York, Chicago, Washington, San Francisco, Los Angeles ??? het blijven voor hem filmdecors of locaties van tv-soaps. In Mijn Amerika maken dichters, prozaschrijvers en essayisten een Amerika dat hij niet kent, tenzij virtueel. Ze geven contouren aan de mythe ???Amerika???. Maar ook de teksten zelf cre??ren in hoge mate dat Amerika, waardoor het bewustzijn van de samensteller niet met het ???echte??? Amerika wordt gevuld, maar met nog meer virtuele verbeeldingen.
       ???Mijn Amerika??? ontstaat ook in mijn verbeelding, hoewel ik herhaaldelijk de grote steden van de States heb bezocht. Als ik aan Amerika denk, tracht ik me in te beelden wat mijn twaalfjarige kleinzoon zag toen hij begin juli vorig jaar met mij in New York arriveerde. Ik zie Amerika door zijn ogen, terwijl ik niet eens weet wat hij zag, en hoe hij dat zag. Wat dacht hij bij de skyline vanaf het Top of the Rock Observation Deck of beneden bij de Rink Bar met zijn verkoelende fonteinen in Rockefeller Center? Had hij ook de indruk dat de Saint Patrick???s Cathedral van buitenaf gezien, tussen de skyscrapers, een gewone kerk was? Wat ging er door hem heen bij het bekijken van James Ensor in het MoMA, Edward Hopper in het Whitney Museum, de expositie The Generational: Younger Than Jesus in het New Museum aan de Bowery, met een levende slapende vrouw, een installatie van Chu Yun? Hij leek verrukt bij het zien van het Vrijheidsbeeld vanaf de Staten Island Ferry, of gezeten in Strawberry Fields, dat traanvormige stukje eerbetoon van Yoko Ono aan haar vermoorde man John Lennon in Central Park. Maar sterker nog waren wellicht de impressies in de winkel van de NBA, met de keiharde basketballen en de stoere T-shirts, of aan de kade van de Hudson, met het vuurwerk voor Independence Day, of op Times Square, dat nachtelijke feest van licht. Ik denk echter dat de hevigste emoties loskwamen bij het fysieke ervaren van het extatische optreden van de dertigjarige jazzspeelster Hiromi in de Blue Note.

Zo wordt ook voor de bezoeker zonder vliegangst en voor de schrijvers van dit nummer Amerika een steeds uitdijende mythe.