Al twee keer heeft ze
de aandacht gevestigd
op de beginzin al twee keer
de aandacht op de schaterlach bij aanvang
de schittering van de tanden bij zo???n lach.
Het doet haar denken aan een spookhuis.
Niet dat ze ooit heeft geloofd
in witte spoken een dansend huis.
Toch dringt het zich op
het beeld van het huis van het spook
het huis dat als een beginzin
voorbij je oog vloog.





Ziezo.
Vier benen
onder een bed.
Wij slapen.
Hebben een zwarte ballon opgelaten
in de donkere kamer.
Hebben geroepen
maar er was niets te horen.
Zijn de berg op gelopen
sloten de rits
van de maan
kochten een kaart
vergaten die daar
botsten tegen de bumper op
vonden
de beste wereld
konden het
eindelijk
aankijken.





Zeg op tijd
iets verstandigs.
Het zal u helpen.
Ga naar buiten
stop uw hoofd in een kuil
en roep de aardwormen
ondergronds naar de voordeur.
Ze keren hun matten om
terwijl het gebeurt.

Hier loopt een kindje dat op u lijkt.
Het kijkt geboeid naar binnen
terwijl de deksels lichten.
Men zal het
aan de autoriteiten overhandigen.





De angst
dat het in de herhaling
blijft hangen.
De angst
dat het wegkijkt en verdrinkt.
Dat het ooit
naar dingen heeft opgekeken
waar het nu op neerkijkt.
Dat het ooit
op zijn tenen heeft gestaan
armen uitgestrekt naar jou.
Dat het nu
op ooghoogte gekomen
zal binnenstappen in je hoofd.





Het maakte je wegwijs
in dun glas, evil boys,
scheermesjes in sneeuwballen
tegen je hoofd.
Maar het volgde nooit.
Je liep over gras
netels virussen.
Een iPod verbond je oren.
Je keek achterom, of het volgde.
Je dacht aan een man met handschoenen
en een man zonder handschoenen.
Het volgde nooit. Het was er.
Je trok alle handschoenen over elkaar aan.
Het koude water ging door je lichaam.
Je bent zo groot geworden.