Oostende heeft twee soorten inwoners: Ostendsche Ploate (honkvaste pladijzen) en Aangespoelde. Dit laatste type bestaat uit vreemde eenden die vanuit alle windrichtingen op het strand belanden, kieuwen afschudden, longinhoud ontwikkelen en op twee benen door de badstad flaneren alsof ze nooit iets anders gedaan hebben. Wat doet aanspoelen met een mens? Voelen ze zich thuis tussen de pladijzen? Of willen ze terug tegen de stroom in?

In 2005 stelde ik samen met Bas Groes het themanummer ???Randwandelingen??? samen voor DW B. Een troep auteurs streek toen neer in Amsterdam voor de presentatie van een nummer over flaneertochten aan en in de rand van steden.
       Randwandelaars verschillen van aangespoelden. De neergestreken schrijvers verlieten na de wandeling de randen van de beschreven steden en vertrokken na de presentatie weer uit Amsterdam.
       Aangespoelden vertrekken niet. Ze blijven. Of gaan hooguit pendelen.

Ik kwam het begrip ???aangespoelde??? voor het eerst tegen in het werk van Charlotte Mutsaers. Het bleek een uitdrukking te zijn voor wie, zoals Mutsaers, geen Oostends bloed heeft maar toch een thuis heeft gevonden in de Vlaamse badstad.
       Dit nummer, dat de titel ???Aangespoeld??? kreeg, gaat niet over Oostende, maar nodigde verschillende auteurs uit om zich op een strand naar keuze te werpen, of dat aanspoelen nu geografisch van aard is, een maatschappelijke of genrewijziging inhoudt.

Bjarne Donderdag, Atte Jongstra en Koen Peeters laten hun personages ronddolen in vreemde steden. Bjarne Donderdag in het meest nabije buitenland, Koen Peeters langs carnavalskoppen in Stavelot, Atte Jongstra ensceneert een intocht met diligence in het Brussel van 1830. De gedichtenreeks van Jan Lauwereyns legde een heel traject af voor ze in dit nummer belandde. Jan Lauwereyns schreef de cyclus over de golvende bewegingen van het bestaan oorspronkelijk in het Engels, Arnoud van Adrichem zorgde voor een vertaling. De zwerver in Guus Bauers verhaal bouwt een leven op uit wat aanspoelt en fotograaf Filip Claessens legde maatschappelijk aangespoelden (asielzoekers en daklozen) vast naast verdwaalde reizigers en pendelaars die elke dag hetzelfde traject afleggen. Rachida Lamrabet ten slotte introduceert de islamitische voorloper van Robinson Crusoe en de nazaten van de te civiliseren Vrijdag: hedendaagse immigranten krijgen niet de kans om zoals Crusoe de nieuwe omgeving naar hun hand te zetten, ze worden zoals Vrijdag heropgevoed door de blanke die het allemaal beter weet.