James Elliott, master butcher. In het witte neonlicht van het uitstalraam liggen stukken vlees ge??taleerd in schuin opgezette, metalen kommen. De gebruikelijke groene achtergrond ontbreekt, geen peterselie flankeert het vlees. Tegen de ruit is een kartonnen plaatje aangebracht waarop te lezen staat: ???NO CASH is kept overnight in the shop???. Resnois probeert de verschillende soorten vlees te raden: de duidelijke vorm van een gepluimde kip, lamskoteletjes (de uiteinden van de ribben in wit feestpapier gewikkeld), het dieprode, zacht rottende vlees van een haas, het roze van een vroeggestorven kalf. Langs de naden van het metaal stroomt jus, waterig bloed dat onmerkbaar uit het vlees druppelt. Het wit van een geschonden been; spieren die zich in rode draden aan het been vasthechten; zweterige sneden vlees doortrokken van blauwe aders; hij voelt haar hand langs zijn rug; zij is kleiner dan hij zich herinnert, klein staat zij voor hem en ademt onregelmatig; zijn blik op haar hals, rode pulserende aderen onder bruine huid; zij heeft gelopen; zij draagt groen gelakte schoentjes. In het neonlicht, voor het dode vlees van James Elliott, master butcher, voelt Resnois het kloppen van haar hart; met haar linkerhand wijst de vrouw naar een splintertje in een groot stuk vlees. Een los tandje, zegt ze. Voor een los tandje moet je zorg dragen, je kan geen taaie stukken vlees kauwen, nooit zomaar in een appel bijten.

???Ton visage est comme un paysage???, zegt hij nu. Hij opent haar mond, omklemt haar kaakbeen. Met zijn tong likt hij haar tanden, zoekt haar losse tandje, proeft haar bloed. Wanneer hij zich terugtrekt laten zijn vingers witte sporen na. Waar het bloed wegtrekt, wordt de volheid van haar mond zichtbaar; opnieuw en opnieuw ???

Want in de herhaling, in de act van het vergelijken, onooglijk, wordt de jaloezie geboren. Bijvoorbeeld, ???Good evening, miss, my name is [...] and here is the answer to the letter you sent my husband??? ??? en de vrouw neemt haar jachtgeweer en schiet de minnares van haar man dood. Het levenloze lichaam valt neer, vertraagd, meerdere malen als het moet. Zij werpt het geweer op de grond en toont zo dat zij geen uitzinnige schutter is die het op onschuldigen heeft gemunt; zij is een schutter met een doel, en heeft raak geschoten. Ze gaat zitten op een stoel, haar regenjas valt wijd open, nu glimlacht ze. Een vlakke stem zegt dat de dode in werkelijkheid tweemaal neervalt; ????n keer op de voorgrond, in close-up; een tweede keer terwijl het oog van de camera focust op de klanten van James Elliott, master butcher. (De klanten kijken verschrikt op.) De stem laat weten dat de achteloze kijker er geen problemen mee heeft dat de dode opstaat en voor een tweede keer neervalt. (Ook de vrouw blijft glimlachen, en grijpt niet opnieuw naar het jachtgeweer.) Resnois herkent in de voice-over de stem van zijn vader die op zakelijke wijze commentaar geeft bij de beelden van zijn jeugd; hij herinnert zich een dag dat hij als kind de zware camera van zijn vader mocht vasthouden en zich afvroeg waar de vele knopjes voor dienden; misschien had hij op een dag de rode knop ingedrukt die het celluloid van de filmband sneller langs het oog van de camera deed glijden; dat zou dan de dramatisch vertraagde beelden opleveren waarmee hij zich zijn jeugd nu herinnert.


Lees meer in Aangespoeld.